Ο εγκλωβισμένος λαός, το φαινόμενο του «κανένα» και ο ρόλος του νέου Ηγέτη.

Ερώτημα: Είναι ο πολίτης ελεύθερος να κάνει τις πολιτικές επιλογές του ή είναι εγκλωβισμένος; Εκ πρώτης όψεως το ερώτημα μοιάζει άστοχο. Αφού έχουμε υποτίθεται δημοκρατία και ψηφίζουμε ότι θέλουμε και όποιον θέλουμε, γιατί να είμαστε εγκλωβισμένοι; Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Η πραγματική ουσία της ελεύθερης δημοκρατικής επιλογής δεν είναι μόνο η ίδια η επιλογή, αλλά το πραγματικό αποτέλεσμα που μπορεί να επιφέρει αυτή η επιλογή και εδώ δυστυχώς εντοπίζεται το πρόβλημα του εγκλωβισμού. Γιατί, αν ψηφίζουμε χωρίς να μπορούμε να επηρεάσουμε τίποτα, τότε είμαστε πολιτικά εγκλωβισμένοι. Σύμπτωμα αυτού του εγκλωβισμού,....
για τους πιο ψαγμένους, είναι το φαινόμενο του «κανένα». Δηλαδή, μια μεγάλη μερίδα πολιτών προτιμούν την αποχή ή άλλη λύση που δεν την προσφέρει όμως το σύστημα. Προσέξτε τη φράση "δεν την προσφέρει το σύστημα". Δηλαδή μόνο λύσεις που δέχεται και προσφέρει το ίδιο το πολιτικό σύστημα μπορούμε να επιλέξουμε. Όχι άλλες δικές μας επιλογές. Είναι γνωστή σε όλους μας η φράση «ο λαός φταίει που τους ψηφίζει» ή «εμείς φταίμε που τους ψηφίζουμε». Όταν όμως ο απλός πολίτης το λέει αυτό, το λέει εντελώς άδολα και το πιστεύει. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι αναπαράγει την προπαγάνδα του κατεστημένου. Ότι γίνεται άθελά του παπαγαλάκι του συστήματος.
Αυτή η προπαγάνδα η οποία εκπορεύεται από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, σπρώχνει το λαό σε εσωστρέφεια και σε συμπλέγματα ενοχής. Είναι σαν την προπαγάνδα «μνημόνιο ή πτώχευση». Στόχος της είναι να φέρει το λαό σε κατάσταση αδράνειας. Αυτό που λέμε «καναπές». Υιοθετώντας ο κάθε πολίτης την άποψη ότι υπεύθυνοι είναι όλοι οι συμπολίτες του με τις «λαθεμένες» επιλογές που κάνουν, αδυνατεί να βρει άκρη. Αισθάνεται ότι ματαιοπονεί. Δεν είμαστε βλέπετε μια συγκροτημένη κοινωνία, όπου θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε και να βγάλουμε κάποια άκρη, αλλά είμαστε μια κοινωνία χυλός και το μόνο που μας συνδέει μεταξύ μας είναι τα ΜΜΕ. Δηλαδή μια κοινωνία ετεροκατευθυνόμενη.
Αφού λοιπόν και τα ελληνικά ΜΜΕ διάλεξαν να σταθούν μαζί με την εξουσία και απέναντι στην κοινωνία, είμαστε τελειωμένοι και τίποτα δεν μας σώζει. Ένα παράθυρο ελπίδας είναι μόνο το διαδίκτυο, αλλά αυτό αφενός δεν φτάνει στις ευρύτερες μάζες, αφετέρου δεν έχει τη μαζικότητα των ΜΜΕ.
Μια άλλη συγκολλητική κοινωνική δύναμη είναι ο συνδικαλισμός. Όμως ο συνδικαλισμός διαβρώθηκε, κομματικοποιήθηκε, τα δε συνδικαλιστικά όργανα δυστυχώς τάχθηκαν με το μέρος της εξουσίας και πρόδωσαν την κοινωνία.
Μετά απ’ όλα αυτά, ας ξαναδούμε το ερώτημα:
Φταίνε οι πολίτες για τις επιλογές που κάνουν ή μήπως δεν έχουν άλλες επιλογές;
Αυτός λοιπόν ο κοινωνικός χυλός, που είδαμε πιο πάνω, διοικείται από ένα κλειστό πολιτικό σύστημα, ένα κλειστό κλάμπ, που κινείται αυτόνομα και ουδόλως επηρεάζεται από κοινωνικές ανάγκες και κοινωνικές δυναμικές. Αντίθετα το ίδιο κατευθύνει την κοινωνία στα δικά του μονοπάτια.
Η αυτονομία του πολιτικού συστήματος εξασφαλίζεται από πολλούς θεσμούς, αλλά κυρίως από δύο ασφαλιστικές δικλείδες που το προστατεύουν και δεν αφήνουν την κοινωνία να μπορέσει να εισέλθει στο σύστημα. Αυτά τα δύο σημεία είναι η ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ και το φασιστικό όριο του 3%. Η ενισχυμένη αναλογική διευκολύνει τις μονοκομματικές κυβερνήσεις μειοψηφίας και το όριο του 3%αποτρέπει την εμφάνιση νέων πολιτικών δυνάμεων που θα διατάρασσαν και θα άνοιγαν το πολιτικό σύστημα.
Το δικό μας μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, όπως αυτό θεσμοθετήθηκε στο Σύνταγμα του 1975 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και από όλους τους εκλογικούς νόμους που καθιέρωσαν την ενισχυμένη αναλογική και το όριο του 3%, δημιούργησε ένα κλειστό δικομματικό σύστημα με συγκεκριμένα αρχικά κόμματα, την Νέα Δημοκρατία και την Ένωση Κέντρου. Τα δύο ΚΚΕ (εξωτερικού και εσωτερικού) νομιμοποιήθηκαν, αποδέχτηκαν πλήρως το πολιτικό σύστημα και χρησιμοποιήθηκαν ενσυνείδητα ως βαλβίδες εκτόνωσης του συστήματος. Ο δε εκλογικός νόμος της ενισχυμένης αναλογικής και το όριο του 3%, τα ικανοποιούσαν πλήρως, καθόσον, αφενός τα απάλλασσαν από κυβερνητικές ευθύνες, οι οποίες θα τα εξέθεταν σε ενδεχόμενη συγκυβέρνηση και αφετέρου εξασφάλιζαν την συνεχή πολιτική τους ύπαρξη, αφού εμπόδιζαν την είσοδο στο σύστημα νέων κοινωνικών δυνάμεων.
Πάνω από το δικομματικό παιχνίδι και προς εξασφάλιση της ομαλής λειτουργίας του συστήματος τοποθετήθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με αποστολή να επεμβαίνει ρυθμιστικά όταν τα πράγματα ξέφευγαν από την προφανή λαϊκή βούληση ή θίγονταν ζωτικά λαϊκά συμφέροντα.
Στην πορεία ξεπετάχτηκε αναπάντεχα το ΠΑΣΟΚ, το οποίο και κατέλαβε τη θέση της Ένωσης Κέντρου, εξοβελίζοντας την τελευταία και έτσι η αρχική δικομματική ισορροπία παρέμεινε, μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Μάλιστα αφαιρώντας ο Ανδρέας Παπανδρέου τις αρμοδιότητες που είχε τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως ο υπέρτατος προστάτης των λαϊκών συμφερόντων, τον κατέστησε διακοσμητικό στοιχείο και το σύστημα έγινε πιο συγκεντρωτικό στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και φυσικά πιο αυταρχικό (πρωθυπουργοκεντρικό).
Η αριστερά στο σύνολό της, ιδιαίτερα και μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλόκ, εξακολουθεί να αποδέχεται πλήρως το κλειστό πολιτικό σύστημα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και αποδέχεται να παίζει το ρόλο της βαλβίδας εκτόνωσης του συστήματος, όταν αυξάνεται η κοινωνική οργή. Έχουμε λοιπόν δίκιο όταν λέμε ότι η Αριστερά είναι το ηθικό στήριγμα του συστήματος. Ότι δηλαδή είναι αυτή που νομιμοποιεί ηθικά και απενοχοποιεί το πολιτικό μας σύστημα.
Σε ότι αφορά τον ΛΑΟΣ και άλλα παρόμοια κόμματα του παρελθόντος, αυτά δημιουργούνται από το ίδιο το πολιτικό σύστημα για όσο καιρό του είναι απαραίτητα, προκειμένου να ρυθμιστεί η κυκλοφορία των ψήφων στα δύο μεγάλα κόμματα και παίζουν το ρόλο αναχώματος της λαϊκής οργής και προσωρινής δεξαμενής δυσαρεστημένων ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων, που δεν θέλουν όμως να πάνε στην Αριστερά. Μην κατηγορείτε λοιπόν τον κ. Καρατζαφέρη για τις συνεχείς πολιτικές κυβιστήσεις του. Προσπαθεί ο άνθρωπος να μείνει στο πολιτικό προσκήνιο όσο πιο πολύ μπορεί και για όσο καιρό του το επιτρέπουν.
Σήμερα λοιπόν ο πολίτης είναι εγκλωβισμένος. Δεν έχει καμία άλλη επιλογή. Είτε θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, είτε θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία. Ακόμα και αν αποφασίσει να ψηφίσει Αριστερά, απλά θα πέσει στην βαλβίδα εκτόνωσης του συστήματος και μετά θα επανέλθει στο κομματικό «μαντρί». Αν ψηφίσει ΛΑΟΣ, ουσιαστικά τον έχουν κατευθύνει προς αυτή την προσωρινή δεξαμενή για να στηριχθεί το ΠΑΣΟΚ και ολόκληρο το σύστημα. Το απαγορευτικό 3% και η μη προβολή από τα ΜΜΕ απαγορεύει σε νέες πολιτικές δυνάμεις να αναδειχθούν μέσα από αυτό το πολιτικό σύστημα. Το ίδιο το σύστημα, με τη βοήθεια και των απαραίτητων αντικοινωνικών ΜΜΕ, αυτορρυθμίζει μόνο του το πολιτικό παιχνίδι, αποκλείοντας νέες δυνάμεις και αξίες να αναδειχθούν.
Θα αντιλαμβάνεστε πιστεύουμε τώρα γιατί στην Ελλάδα η «δημοκρατία» είναι κληρονομική. Γιατί έχουμε για παράδειγμα, τον τρίτης γενιάς Παπανδρέου, τον δεύτερης γενιάς Καραμανλή και πάει λέγοντας. Γιατί το πολιτικό σύστημα είναι κλειστό και δεν μπορούν να μπούνε ανεξέλεγκτες κοινωνικές δυνάμεις, αλλά μόνο τα πρόσωπα που το ίδιο επιλέγει.
Για προσπαθήστε λοιπόν τώρα, να απαντήσετε στο ερώτημα που όλοι άθελά μας αναπαράγουμε: «φταίμε εμείς που τους ψηφίζουμε;». Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Τρεις λύσεις έχουμε: 1) Συμβιβασμό με το σύστημα, 2) Επανάσταση, 3) Αναχώρηση – Αποχή. Διαλέξτε και πάρτε.
Αυτό λοιπόν το πολιτικό σύστημα μας οδήγησε στη σημερινή χρεωκοπία και αυτό το ίδιο, με τα ίδια πρόσωπα που αυτό επιλέγει, διεκδικεί να μας εξαθλιώσει, προκειμένου να επιβιώσει το ίδιο και τα συμφέροντα φυσικά που το στηρίζουν. Γιατί αν αποφάσιζαν ξαφνικά να το εγκαταλείψουν τα ισχυρά συμφέροντα που ελέγχουν και τα ΜΜΕ, το πολιτικό σύστημα θα κατέρρεε μέσα σε μία νύχτα. Δυστυχώς όμως τα συμφέροντα αυτά δεν είναι αυτόνομα, αλλά είναι κρατικοδίαιτα, δηλαδή διαπλεκόμενα με το πολιτικό σύστημα, οπότε και θα το στηρίξουν μέχρι τέλους. Και είτε θα επιτύχουν, είτε στο τέλος θα καταρρεύσουν μαζί του.
Η απογοήτευση του κόσμου από την πολιτική ασφυξία που νιώθει είναι τεράστια και η οργή του έχει διογκωθεί. Δύσκολα πλέον πείθεται ο σημερινός πολίτης να κατευθυνθεί σε κάποια πολιτικά «μαντριά». Αρνείται να το δεχτεί.