Τι ακριβώς περιμένουμε το 2012;

Του Παναγιώτη Τραϊανού
Όταν οι Πρωτόπλαστοι υπέπεσαν στο "Αμάρτημα", στην πραγματικότητα μπήκαν σ' έναν δρόμο χωρίς γυρισμό. Έναν δρόμο τιμωρίας και δυστυχίας, τον οποίο ήταν καταδικασμένοι να διανύσουν σε όλο του το μήκος. Στην πραγματικότητα εκείνο το αμάρτημα αποτελεί την καθοριστική φάση της μετάβασης της ανθρώπινης κοινωνίας από τη μητριαρχική της μορφή σ' αυτήν της πατριαρχικής. Τη μετάβαση από την κοινωνία της επιβίωσης σ' αυτήν του πολιτισμού. Τη μετάβαση από την κατάσταση της "στατικότητας" σ' αυτήν της "προόδου". Οι "κατάρες" του Θεού, για την εποχή που θα ακολουθούσε, ήταν απόλυτα σαφείς. Δεν υπήρχε κάτι αφηρημένο σ' αυτές. Δεν υπήρχαν μυστηριώδη αίτια, τα οποία θα ταλαιπωρούσαν τον άνθρωπο σ' αυτήν τη βασανιστική πορεία. Ό,τι θα τον βασάνιζε ως είδος γενικά και ως φύλο ειδικά του το περιέγραψε με σαφήνεια.
Υπήρχε δηλαδή γνώση για τη βασανιστική πορεία του ανθρώπινου είδους. Ο Θεός δεν ήταν κακός όταν περιέγραφε την τιμωρία. Ειλικρινής ήταν, εφόσον γνώριζε ότι δεν επρόκειτο να βγει ο άνθρωπος από αυτήν την πορεία, αν δεν την ολοκληρώσει. Από τη στιγμή που έκανε την επιλογή του, δεν υπήρχε εναλλακτική οδός διαφυγής. Ό,τι αποκάλυψε ο Θεός στους ανθρώπους περί τιμωρίας ήταν απόλυτα αληθές. Όμως, το ανθρώπινο είδος δεν είναι ομοιογενές. Υπάρχουν φύλα, τα οποία διαχωρίζουν με σαφήνεια τους ανθρώπους μεταξύ τους. Δύο φύλα, τα οποία με βάση τα διαφορετικά φυσικά χαρακτηριστικά τους ήταν φυσικό να βιώσουν με διαφορετικό τρόπο την "καταδίκη". Υπήρχε μια σαφής κατανομή των αιτιών της δυστυχίας ανάμεσα στα δύο φύλα. Για τις γυναίκες προβλεπόταν η απόλυτη υποταγή τους στους άνδρες. Για τους άνδρες προβλεπόταν ένα ατέλειωτο "σύρσιμό" τους στη γη όμοιο μ' αυτό των δούλων και των φιδιών.
Η έκρηξη της πατριαρχίας ήταν αυτή που χάλασε την "ισορροπία" στη λειτουργία της κοινωνίας και από εκεί δημιουργούνται όλα τα προβλήματα. Από τις βασικές ανάγκες επιβίωσης πήγαμε στις τεχνητές "ανάγκες" και αυτό ήταν εκείνο το οποίο μας "βύθισε" στην αθλιότητα. Από τις βασικές ανάγκες επιβίωσης, τις οποίες κάλυπταν εύκολα οι άνδρες με το βασικό ανθρώπινο κεφάλαιό τους, πήγαμε στις "ανάγκες" των οποίων η κάλυψη απαιτούσε περισσότερο κεφάλαιο. Όσο πιο σύνθετη κι ανεπτυγμένη ήταν μια κοινωνία, τόσο μεγαλύτερη η "θυσία" των δύο φύλων, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις "ανάγκες" τους.
Απλά πράγματα. Αν στη μητριαρχία των τροφοσυλλεκτών αρκούσε για έναν άνδρα να μπορεί να έχει κάθε μέρα γεμάτες τις χούφτες του με τροφή, στην ανεπτυγμένη κοινωνία της πατριαρχίας αυτό δεν αρκούσε. Στην πατριαρχία άλλαζαν τα κριτήρια σύγκρισης μεταξύ των ανδρών και άρα τα κριτήρια της επιλογής τους από τις γυναίκες. Είχε σπίτι δικό του; Με κλιματισμό ή χωρίς; Το μπάνιο ήταν απλό ή είχε και υδρομασάζ; Το αυτοκίνητό του ήταν απλό ή κάμπριο; Αν στη μητριαρχία αρκούσε να κάνει κάποιος μια ολιγόωρη βόλτα, για να πιάσει τα "κριτήρια", στην πατριαρχία αυτή η "βόλτα" για την εξασφάλιση των "απαραίτητων" αγαθών γινόταν "βόλτα" δεκαετιών. Ο άνδρας έφευγε από το σπίτι του δεκαοκτώ χρονών και γύριζε μεσήλικας, προκειμένου να έχει τις "χούφτες" του γεμάτες με τα "φρούτα" της εποχής. Με τα "φρούτα" των σπιτιών, των κλιματιστικών και των κάμπριο...
Αντιλαμβανόμαστε ότι η νέα εποχή αντιπροσώπευε και την ανάπτυξη νέων συμφερόντων. Κάποιους συνέφερε η νέα εποχή και αυτοί οι κάποιοι ήταν πολύ ισχυροί για ν' αφήσουν τα πράγματα στην τύχη τους. Κάποιους συνέφερε η μακροημέρευσή της και θα φρόντιζαν γι' αυτήν. Για να αποκτήσουν όλες αυτές οι νέες τότε συνθήκες τη μακροβιότητα την οποία θα απαιτούσε ο σχεδιασμός της "τιμωρίας", θα έπρεπε ν' αλλάξουν τα κοινωνικά πρότυπα, τα οποία μέχρι τότε χαρακτήριζαν τη μητριαρχική κοινωνία και τα οποία της έδιναν τα λειτουργικά της χαρακτηριστικά.
Η επιβολή κοινωνικών προτύπων είναι μια περίπλοκη διαδικασία. Μια διαδικασία, η οποία αποτελεί προνόμιο του συστήματος εξουσίας να την επιβάλει. Πάντα η εξουσία είναι αυτή η οποία επιβάλει τα πρότυπα της κοινωνίας και όχι η κοινωνία μόνη της. Αυτό είναι λογικό, εφόσον θεωρητικά την εξουσία τη διαχειρίζονται οι "άριστοι" και άρα αυτοί οι οποίοι γνωρίζουν τι είναι το καλύτερο για την κοινωνία. Αυτοί, που με τις "ευλογίες" της κοινωνίας αποφασίζουν για το καλό της. Επειδή όμως το σύνηθες είναι την εξουσία να την έχουν οι φασίστες και να επιβάλουν ό,τι τους βολεύει, αυτό είναι κάτι το οποίο είναι απόλυτα αρνητικό. Αυτή η εξουσία λοιπόν επιβάλει ό,τι την βολεύει με βάση τις εκάστοτε ανάγκες της. Θέτουν απάνθρωπα "πρότυπα", τα οποία ταλαιπωρούν μέχρι θανάτου τον άνθρωπο και τον θέτουν υπό την ομηρία της.