ΕΚΛΟΓΟΛΟΓΙΑ-ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Αρκετούς μήνες τώρα κυρίαρχο θέμα στην πολιτική σκηνή της πατρίδας μας αποτελεί αυτό που λένε όλοι εκλογολογία. Τα δυο μεγάλα κόμματα που διεκδικούν την διακυβέρνηση και εναλλάσσονται στην εξουσία, αλληλοκατηγορούνται για το ποιος την προκαλεί.
Κατά τη γνώμη μου την ευθύνη της εκλογολογίας φέρει η ίδια η κυβέρνηση που «ζήτησε» -ένα χρόνο και πλέον- πριν τη λήξη της θητείας του προέδρου της Δημοκρατίας, τη συγκατάθεση της αντιπολίτευσης στην επανεκλογή του Παπούλια.
Κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει. Εδώ η εκάστοτε αντιπολίτευση από την επομένη των εκλογών ζητάει εκλογές, και δεν θα εκμεταλλευτεί τη δυνατότητα που της δίδεται να τις προκαλέσει; Επομένως μην ψάχνουν για άλλοθι. Και μην κατηγορούν άλλους για κάτι που οι ίδιοι προκάλεσαν. Αυτοί έβαλαν τα κάστανα στη φωτιά αυτοί ας τα βγάλουν. Αυτές τις μέρες ακούγεται έντονα το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών μέσα στον Οκτώβριο.
Εδώ τίθεται ένα ερώτημα: Εάν συμβεί αυτό θα λυθεί το πρόβλημα της εκλογής προέδρου;
Όποιο κόμμα κι αν κερδίσει τις εκλογές θα είναι σε ομηρία μέχρι τον Μάρτιο που θα γίνει η εκλογή του νέου προέδρου. Δεν θα συμφωνήσει η νέα αντιπολίτευση στην πρόταση της νέας κυβέρνησης. Απλά θα έχουμε αντιστροφή των κατηγοριών; Σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ ότι «παίζει» με τους θεσμούς. Μεθαύριο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα κατηγορεί την Νέα Δημοκρατία ότι αυτή παίζει με τους θεσμούς.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου στην εκλογή προέδρου το 1995 έκανε έναν ελιγμό που αφόπλισε την Νέα Δημοκρατία. Πρότεινε για πρόεδρο τον Κωστή Στεφανόπουλο. Πολιτικό προερχόμενο από το χώρο της δεξιάς και κατά τη γνώμη μου τον καλλίτερο μέχρι σήμερα πρόεδρο. Έκανε αυτή την επιλογή ο Παπανδρέου τότε για να αποφύγει τις εκλογές που θα μπορούσε να προκαλέσει η Νέα Δημοκρατία. Και τα κατάφερε θαυμάσια, αφού οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορούσαν να αρνηθούν να τον ψηφίσουν.
Σήμερα είναι ανίκανοι οι πολιτικοί αρχηγοί να κάνουν τέτοιους ελιγμούς;
Όταν έρθει η ώρα της εκλογής ας προτείνει η τότε κυβέρνηση έναν πολιτικό από το χώρο της αντιπολίτευσης. Κι αν δεν τον αποδεχθεί η αντιπολίτευση, ας προτείνει η αντιπολίτευση δικό της υποψήφιο.
Έχει κανένα νόημα από ποιον χώρο θα είναι ο πρόεδρος; Αφού έτσι κι αλλιώς διακοσμητικός είναι ο ρόλος του. Αφού έτσι κι αλλιώς μετά την αναθεώρηση του συντάγματος το 1985 αφαιρέθηκαν τα προνόμια παρέμβασης του προέδρου στα πολιτικά πράγματα.
Εδώ την εποχή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε προνόμια ως πρόεδρος, και δεν προκάλεσε κανένα πρόβλημα στον Ανδρέα Παπανδρέου. Γι αυτό και του κακοφάνηκε που δεν τον πρότεινε ξανά ο Παπανδρέου για πρόεδρο. Και ενώ η επιλογή του Στεφανόπουλου ως προέδρου από τον Παπανδρέου ήταν η καλλίτερη, η επιλογή του Σαρτζετάκη αποδείχθηκε η χειρότερη.
Τι νόημα έχουν λοιπόν οι εκλογές; Όχι οι συγκεκριμένες, γενικά οι εκλογές. Μήπως αλλάζει κάτι; Γιατί αν ήταν να αλλάξει κάτι θα είχαν απαγορευτεί. Και αυτοί που τις προκαλούν βγαίνουν μετά υποκριτικά και μιλούν για το τεράστιο κόστος μιας εκλογικής διαδικασίας. Πριν δυο χρόνια ακριβώς είχαμε βουλευτικές εκλογές. Πριν τρεις μήνες είχαμε Ευρωεκλογές.
Μήπως να αλλάξουμε το Σύνταγμα και κάθε δυο χρόνια να έχουμε εκλογές; Και μια απορία: Ποιες είναι αυτές οι «αόρατες δυνάμεις» που ανακηρύσσουν πότε τον ένα μονομάχο και πότε τον άλλο ως τον καταλληλότερο για να κυβερνήσει; Και με ποια κριτήρια; Δηλαδή ο Παπανδρέου από τότε που κρίθηκε ως ακατάλληλος μέχρι σήμερα τι έκανε και τον προβάλλουν σαν τον καταλληλότερο; Μήπως ο Παπανδρέου (ο Γιώργος) θα καταργήσει όλα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που επέβαλλε ο Καραμανλής (ο Κώστας);
Η πολιτική σκηνή λοιπόν της πατρίδας μας (και όχι μόνο) είναι ένας καλοστημένος θίασος όπου όλοι παίζουν το ρόλο τους. Δεν είναι εχθρός του ΠΑΣΟΚ η Νέα Δημοκρατία, ούτε της Νέας Δημοκρατίας το ΠΑΣΟΚ. Εχθρός και των δύο είναι ο λαός.
Τώρα αν ο ένας παίζει το ρόλο του κακού και ο άλλος το ρόλο του καλού, λίγα ψίχουλα παραπάνω δεν κάνουν τη διαφορά.