Το πραγματικό δίλλημα των πολιτικών αρχηγών...

Η βασική πολιτική σύγκρουση σήμερα δεν είναι ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ή τον Κώστα Καραμανλή και το Γιώργο Παπανδρέου. Αυτή είναι μόνο η πρόσκαιρη επιφανειακή όψη μιας πολύ βαθύτερης σύγκρουσης, ανάμεσα στη «διαπλοκή» και το πολιτικό σύστημα.
Τα εξωθεσμικά κέντρα δεν θέλουν ούτε τον Κώστα να κυβερνήσει ούτε τον Γιώργο να έλθει φρέσκος και με αυτοδυναμία. Θέλουν, ει δυνατόν, να παραμερίσουν και τους δύο.
Τις διαθέσεις τους έναντι του Κώστα τις έδειξαν από την αρχή. Τις διαθέσεις τους έναντι του Γιώργου τις έδειξαν μετά την ήττα του στις εκλογές του 2007, όταν ώθησαν τον Βενιζέλο να διεκδικήσει την εξουσία. Έχουν φροντίσει κι έχουν διαβρώσει και τα δύο κόμματα εξουσίας. Τη ΝΔ μέσω Αγίας Οικογένειας και Σουφλιά. Το ΠΑΣΟΚ μέσω όλων των «πρωτοκλασάτων» που σφάζονται στην ποδιά των καναλιών και των διαπλεκομένων.
Στόχος των εξωθεσμικών είναι να μην προκύψει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Διότι σε αυτή την περίπτωση και οι δύο αρχηγοί θα υποστούν πλήγμα κατά του κύρους τους μέσα στο κόμμα τους:
Ο Γιώργος, διότι δεν θα έχει καταφέρει να νικήσει τη καταρρέουσα Νέα Δημοκρατία. Και ο Κώστας, διότι θα έχει χάσει από το «Γιωργάκη» σε μια πρόωρη εκλογική μάχη που ο ίδιος προκάλεσε. Επόμενος στόχος των εξωθεσμικών είναι να προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, τουλάχιστον για ένα μεταβατικό διάστημα δύο ετών. Με απώτερη επιδίωξη, στη διάρκεια αυτής της διετίας, να φθείρουν και τα δύο κόμματα και να δημιουργήσουν ανάμεσά τους (ή ακόμα και στην θέση τους) μια κεντρώα σύγκλιση (κεντροδεξιάς πολιτικής με κεντροαριστερό «προσωπείο») στην οποία θα πρωτοστατούν οι δικοί τους κι από τα δύο κόμματα.
Η Αγία Οικογένεια και η ομάδα του Σουφλιά από τη ΝΔ. Ο Βενιζέλος, ο Χρυσοχοΐδης, η Διαμαντοπούλου, ίσως και ο Πάγκαλος και ο Λοβέρδος από το ΠΑΣΟΚ, πασπαλισμένοι με κάποια «ανανεωτικά αριστερά» στοιχεία, όπως τον Κουβέλη του Συνασπισμού που οδεύει για διάλυση ολοταχώς.
Το σχέδιο αυτό προωθούν, αλλά δεν είναι όλα ευνοϊκά για τους εξωθεσμικούς.
Πρώτον, δεν βρίσκονται στην καλύτερη οικονομική κατάσταση (όλοι οι διαπλεκόμενοι πλην Μπόμπολα έχουν οικονομικά προβλήματα – η κρίση τους έθιξε όλους).
Δεύτερον, η διεθνής τάση δεν είναι υπέρ λιγότερο ισχυρού εθνικού κράτους όπως μέχρι πρόσφατα, αλλά υπέρ περισσότερων εθνικών ευθυνών στη ρύθμιση των αγορών. Η επιστροφή στο regulation (που είναι ασαφής ακόμα) δεν ευνοεί τον απόλυτο έλεγχο των εξωθεσμικών στο κράτος. Μάλλον ευνοεί το ακριβώς αντίθετο και γι αυτό η Ντόρα και οι Φαναριώτες γενικότερα συναντούν ισχυρές αντιδράσεις στις ηγετικές φιλοδοξίες τους
Τρίτον, ο Κώστας Καραμανλής είναι πολύ ισχυρός μέσα στο κόμμα του (ακόμα τουλάχιστον). Είναι ο μόνος ηγέτης η κομματική βάση του οποίου του ζητά από τώρα να παραμείνει ηγέτης ακόμα κι αν χάσει τις εκλογές! Αυτό έχει να συμβεί ουσιαστικά από την εποχή του άρρωστου Ανδρέα Παπανδρέου.
Μπορεί ο Καραμανλής να αντιστρέψει το κλίμα;
Όπως έδειξαν και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, με τη Νέα Δημοκρατία στο ναδίρ, με τους Οικολόγους συμπιεσμένους στο 2% και το ΣΥΡΙΖΑ στο 3,5%, δηλαδή σε ιδανικές συνθήκες για το Γιώργο, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να ξεπεράσει το 31-33%. Προφανώς «δεν τραβάει».