Στην Ελλάδα, το κράτος ήταν πάντα κομματικό

Δεν ξέρω αν αποτελεί «επίθεση κατά των πολιτικών», όπως παρουσιάστηκε, το απόφθεγμα του Προέδρου του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλου, ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα βασίστηκε στις επιδοτήσεις και «εν μέρει στη διαφθορά». Εμένα μου φάνηκε περισσότερο σαν παραδοχή μιας πραγματικότητας, καθώς πρόσθεσε στην ομιλία του σε εκδήλωση της Eurobank EFG ότι «και εμείς οι ίδιοι (οι επιχειρηματίες) δεν είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας για την κατάσταση αυτή. Σε μία κρατικοδίαιτη οικονομία υπήρξαν και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Σε μία κομματοκρατούμενη κοινωνία υπήρξαν και επιχειρηματίες που δημιουργήθηκαν κομματικώ δικαίω».Και συμπλήρωσε την εικόνα τονίζοντας ότι «υπήρξαν ανάμεσά μας κοινωνικά ανάλγητοι επιχειρηματίες, που προσπορίστηκαν δάνεια, επιδόθηκαν σε φοροδιαφυγή και συνεισέφεραν στη γιγάντωση της διαφθοράς και στη δημιουργία της σημερινής κρίσης».
Είναι αναμφίβολα σωστός στις διαπιστώσεις του ο Πρόεδρος του ΣΕΒ. Ετσι λειτουργεί το σύστημα στην Ελλάδα και πιθανότατα λίγα λέει. Αλλά από την άλλη πλευρά, «δεν κομίζει γλαύκα εις Αθήνα». Από την σύστασή του, αλλά και πριν από αυτήν (κατά την Επανάσταση του 1821, η πρώτη απόπειρα για τη δημιουργία Συντάγματος χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις, συμβιβασμούς, βολέματα και ισορροπίες κοτζαμπάσηδων και περιοχών των εξεγερμένων), έτσι πορεύεται το ελληνικό κράτος. Μετά την απελευθέρωση δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας γιατί «έβλαψε» συμφέροντα πολιτικών-επιχειρηματιών της εποχής και αμέσως μετά εξεγέρθηκαν οι πάντες γιατί η βαυαρική αντιβασιλεία προσπάθησε να επιβάλει κάποιους κανόνες για να επιβληθεί στοιχειωδώς ο νόμος και η τάξη στο χάος της εντελώς άναρχης και ληστοκρατούμενης χώρας.
Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακρυά. Μετά την κατοχή, η ανάπτυξη βασίστηκε στο κράτος και ήταν πάντα βουτηγμένη στα σκάνδαλα. Υπάρχουν αδιάσειστες μαρτυρίες για το φαγοπότι που γινόταν από επιχειρηματίες και πολιτικούς, σε σημείο που τελικά οι αμερικανοί αποφάσισαν να στείλουν «αποστολή» για να αποφασίζει για την κατάρτιση και την εκτέλεση του προϋπολογισμού. Και λίγο αργότερα στη δεκαετία του ΄50 , ποιος από τους μεγαλύτερους δεν θυμάται τις «παγωμένες πιστώσεις» προς επιχειρηματίες, ή τα βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης; Η μήπως και τότε δεν συντάραξαν την Ελλάδα σκάνδαλα με προμήθειες και ειδικά με τη «Ζήμενς», αφού μέσω ΗΠΑ και Γερμανίας δέθηκε και οικονομικά η Ελλάδα στο άρμα της Δύσης, ευτυχώς από πολλές πλευρές…Και δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκείνος που έδωσε ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στην κρατικοδίαιτηοικονομίαστη δεκαετία του ΄70 με την κρατικοποίηση της Ολυμπιακής και της Εμπορικής Τράπεζας;
Παράλληλα, ποτέ σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της ως κράτος, η Ελλάδα δεν μπόρεσε να δαμάσει την ανεργία μέσω της ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Γι΄ αυτό και είχαμε κύματα μετανάστευσης στο τελευταίο τρίτο του 19ου αιώνα και στο πρώτο τρίτο του 20ου χονδρικά. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκατοντάδες χιλιάδες έφυγαν για την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, ενώ στη δεκαετία του ΄50 και του ΄60 γεμίσαμε με εργάτες τη Δυτική Ευρώπη. Ακόμη και στη δεκαετία ΄80 το κράτος επιχείρησε να σώσει τις προβληματικές επιχειρήσεις για να μη χαθούν θέσεις εργασίας, άσχετα αν απέτυχε. Και βέβαια από τότε που μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση (ΕΟΚ τότε) «επιχειρούμε» και ζούμε χάρις στα κονδύλια που παίρνουμε, δίχως ποτέ το κράτος να ξεχνά να επιδοτεί επιχειρήσεις και επιχειρηματικότητα. Αφήστε που το ίδιο το κράτος απορροφά την ανεργία με τις προσλήψεις στο δημόσιο, άσχετα με το αν χρειάζονται όλοι αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι.