Μη σκοτώνετε τα ανθρώπινα όνειρα!

Στην ταινία Φόρεστ Γκαμπ θυμάμαι κάποιον που έλεγε ότι: " Η ζωή είναι ένα κουτί σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις τι γεύση θα έχει το επόμενο, αλλά πάντα θα θες να δοκιμάσεις ακόμα ένα." Κι αν η ζωή είναι όνειρο, όπως έλεγε ο Μπόρχες, ο πλούτος της βρίσκεται στην παιδική ηλικία. Τότε, που κάθε κεφαλάκι χαμογελώντας στρέφεται προς τα πάνω και ονειρεύεται. Κι όσο είναι μικρό, το παιδικό όνειρο είναι τυλιγμένο με αστερόσκονη, φτιαγμένο με πολλά και περίτεχνα στολίδια, πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη.
Τα όνειρα των νέων ανθρώπων παρασύρουν κι εμάς στο διάβα τους, καθώς συμβιβασμένοι με τη γκρίζα πραγματικότητα, ξεχνάμε να γίνουμε ρομαντικοί νοσταλγοί μιας ζωής χωρίς κλουβιά (δεσμεύσεις), πάγους (ψυχρότητα) και καταιγίδες (δυσκολίες).
Ο ήλιος θερμαίνει τη γη, αλλά δεν μπορείς να τον κοιτάξεις. Άλλο τόσο και τα όνειρα των νέων. Ο ενθουσιασμός τους μας ζεσταίνει, μια κι αυτές οι νέες ψυχές, στο εργαστήριο του μυαλού τους πλάθουν και φαντάζονται έναν δικό τους ιδανικό κόσμο.
Κι αληθινά, πόσοι από εμάς μπορούμε να κοιτάξουμε τη νεολαία στα μάτια και να μην ντρεπόμαστε; Οι ματιές τους γίνονται επιτιμητικά όργανα ελέγχου μπροστά σε μια κοινωνία στερημένη, αλλοιωμένη, διεφθαρμένη και κυρίως αδιάφορη. Στο δικαστήριο του χρόνου, η σύγχρονη ενήλικη γενιά έχει να δώσει λόγο για τις ποικίλες ευθύνες της.
Όλοι σκέπτονται ν' αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του, έλεγε ο Τολστόι. Ο καταλογισμός των ευθυνών είναι βαρύτατος για όλους μας. Αναρωτηθήκατε με ποιο τίμημα οι νέοι είναι αηδιασμένοι με τη ζωή τους; Μήπως με μια Ιστορία που την ισοπεδώσαμε στο όνομα της παγκοσμιοποίησης; Ή μήπως με τα πολιτικά συμφέροντα που ξεπουλούν ιστορικά και θρησκευτικά σύμβολα; Ή να θυμηθούμε το συμβόλαιο υπόσχεσης με την ανεργία, αφού η μελλοντικά μόνιμη δουλειά των νέων ανθρώπων φθάνει να τους ανταμείβει με λιγότερα από 700 ευρώ; Πώς δομήσαμε τη ζωή μας έτσι; Η Αθήνα ήταν η βασίλισσα πόλη της δημοκρατίας και τώρα πώς εξέπεσε! Έγινε η πόλη της τρομοκρατίας! Τα όνειρα των νέων ανθρώπων σκοτώνονται προτού δημιουργηθούν.
Ποιο μέλλον περιμένει τόσες νεανικές ψυχές που διψούν κι οραματίζονται έναν κόσμο ειρηνικό, χωρίς αδικία κι εκμετάλλευση; Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ή να χτίσουμε ένα μέλλον με σεβασμό στους απογόνους μας, όταν είμαστε αποβλακωμένοι εμείς, η γενιά του καναπέ και της τηλεόρασης, ενώ αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα τον καθρέφτη των ευθυνών μας ή να τον ρωτήσουμε τι άρα απέγιναν τα χαμένα μας ιδανικά; Αρνούμαστε να γίνουμε πρωταγωνιστές της ζωής μας. Αντίθετα, προτιμούμε να είμαστε θεατές, σε μια κοινωνία που καταρρεέι από τα αμέτρητα γιατί . Αν κι εμείς είμαστε υπεύθυνοι που οι ερωτηματικές αυτές λέξεις ριζώνουν καθημερινά μέσα μας.