€υρώ: το χειρότερο πιθανό σενάριο

Του Jean-Michel Vernochet*
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα, που εξελίχθηκε σε κρίση του ευρώ, δεν είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αυτοεπόπτευσης της αγοράς, αλλά η συνέπεια μιας εσκεμμένης επίθεσης. Σύμφωνα με τον Jean-Michel Vernochet, την κρίση προκάλεσε η οικονομική επίθεση που εξαπέλυσαν η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, η οποία βασίστηκε σε αρχές παρόμοιες με αυτές που ακολουθούνται στη διεξαγωγή μιας σύγχρονης πολεμικής σύρραξης, με την χρήση θεωριών τακτικής και στρατηγικής "εποικοδομητικού" χάους. Απώτατος στόχος τους είναι να υποχρεώσουν τους Ευρωπαίους να υπαχθούν σε ένα "υπερατλαντικό" μπλοκ, δηλαδή μια αυτοκρατορία όπου τα αγγλοαμερικανικά ελλείματα προϋπολογισμού θα διευθετούνται αυτόματα μέσω ενός "δολαροποιημένου" ευρώ. Η συμφωνία που έκλεισαν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, αναθέτοντας στο τελευταίο την μερική εποπτεία των οικονομικών πολιτικών της ΕΕ, αποτελεί το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Η οικονομική επίθεση που εξαπολύθηκε εναντίον της Ελλάδας με αφορμή το δημόσιο χρέος της και την πιθανή της χρεωκοπία γρήγορα αποδείχθηκε ότι δεν ήταν παρά επίθεση εναντίον του ίδιου του ευρώ και ότι πολύ λίγο είχε να κάνει με τις αδυναμίες και τα διαρθρωτικά ελλείματα της ελληνικής οικονομίας. Περιττό να αναφέρουμε ότι τα συγκεκριμένα "προβλήματα" της Ελλάδας είναι κοινά στις περισσότερες χώρες που βρίσκονται σε μεταβιομηχανική φάση και οι οποίες υιοθέτησαν την κακή συνήθεια να ξοδεύουν περισσότερα από όσα παράγουν και συνήθισαν στον δανεισμό, με αποτέλεσμα το ήδη μεγάλο χρέος τους να έχει εκτοξευθεί στα ύψη, σαν μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί.
Όλα δείχνουν ότι πίσω από τη βάναυση αυτή επίθεση και την έκδηλη πρόθεση για λεηλασία κάποιων οικονομιών στην Ευρώπη κρύβονται και άλλοι στόχοι, κυρίως γεωπολιτικού χαρακτήρα, η επίτευξη των οποίων έχει σχεδιαστεί μεθοδικά. Η απληστία των ανώνυμων χρηματοπιστωτικών κερδοσκόπων, όσο μεγάλη και αν είναι, δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την αμείωτη ένταση της επίθεσης αυτής, που σύντομα απειλεί να καταστρέψει την ευρωζώνη και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μετά την εξάπλωση της αλυσιδωτών κρίσεων τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αρκεί μια ανάγνωση των κινήσεων πάνω στην "Μεγάλη Ευρασιακή Σκακιέρα" για να αντιληφθεί κανείς ότι η Ευρώπη αποτελεί ένα πεδίο μάχης στα πλαίσια ενός ευρύτερου γεωοικονομικού πολέμου (κυριολεκτικά), και ότι την μάχη αυτή όλα δείχνουν ότι μάλλον την έχει ήδη χάσει.
Η υιοθέτηση, μετά από επιμονή του Λευκού Οίκου, ενός ευρωπαϊκού σχεδίου διάσωσης υπερχρεωμένων κρατών-μελών της ΕΕ όχι μόνο δεν αποτελεί πανάκεια, μια βιώσιμη λύση για την οικονομική κρίση που πλήττει όλα τα κράτη της Δύσης, αλλά καταδεικνύει την πρόθεση των ΗΠΑ να ενσωματώσουν κυριολεκτικά την ΕΕ, απαραίτητη προϋπόθεση για την ίδρυση ενός ενοποιημένου δυτικού μπλοκ.
Το ευρωπαϊκό αυτό σχέδιο έρχεται σε μια εποχή κρίσης εμπιστοσύνης και φερεγγυότητας -- που μοιάζει προσχεδιασμένη, αλλά που έγινε μεταδοτική και τώρα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις -- και προτείνει την αναδιάρθρωση του χρέους των χωρών, σαν να πρόκειται για μια απλή κρίση ρευστότητας. Το ευρωπαϊκό σχέδιο, ύψους 750 δις ευρώ, ξεπερνά και αυτό των 700 δις δολαρίων που πρότεινε ο πρώην αμερικανός υπουργός οικονομικών Paulson μετά το φιάσκο του Σεπτέμβρη του 2008, για τη "διάσωση" του αμερικανικού χρηματοοικονομικού συστήματος, χρησιμοποιώντας κεφάλαια του δημοσίου. Οι καταστρεπτικές επιπτώσεις της λύσης εκείνης είναι προφανείς σήμερα, μετά την τεράστια διόγκωση του δημόσιου χρέους και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Έτσι, η αμερικανογενής κρίση, αφού προκάλεσε την ύφεση που απενεργοποίησε την οικονομική "αντλία", έχει γίνει αιτία να στερέψουν οι χρηματικοί πόροι όλων των χωρών και να γίνει ακόμα δυσκολότερη η αντιμετώπιση ενός ολοένα αυξανόμενου χρέους. Και τώρα η ΕΕ έχει να κάνει με μια αύξηση του ήδη υπάρχοντος χρέους της κατά 750 δις ευρώ, πράγμα που θα πλήξει ακόμα περισσότερο τα δημοσιονομικά των κρατών-μελών, με το μέσο δημόσιο χρέος στην ευρωζώνη να αγγίζει τώρα το 78% του ΑΕΠ. Με όλα αυτά να εντάσσονται σε ένα απατηλό σχέδιο "αποκατάστασης εμπιστοσύνης της αγοράς".
Για το σκοπό αυτό, η ΕΕ έχει εθελοντικά θέσει τον εαυτό της κάτω από το ζυγό του ΔΝΤ, που της ενέκρινε δάνειο 250 δις ευρώ. Αυτού του ίδιου ΔΝΤ του οποίου έως τώρα αποστολή ήταν η στήριξη παραπαιουσών οικονομιών του Τρίτου Κόσμου, με καταστρεπτικές συνταγές μεταμφιεσμένες σε "σχέδια διαρθρωτικής προσαρμογής". Πρόκειται λοιπόν για έναν υπερεθνικό φορέα που θα διευθύνει και θα εποπτεύει άμεσα ή έμμεσα, τη διαμόρφωση των δομών μιας οικονομικής διακυβέρνησης που η ΕΕ αναμφίβολα θα υιοθετήσει, αν προλάβει η ευρωζώνη να μη διαλυθεί νωρίτερα εις τα εξ ων συνετέθη.