Το να είσαι ακόμα αναποφάσιστος, δεν είναι αμαρτία.

Για μένα είναι δείγμα υγείας και ωριμότητας. Ανθρώπου που δεν αναγνωρίζει το αλάθητο σε κανένα κόμμα, που δεν ψηφίζει φανατικά, που θα κληθεί να ψηφίσει από συνείδηση και όχι από συνήθεια. Συνείδηση σε τι; Στην πραγματικότητα που μας λέει ότι οι εκλογές δεν είναι μια Γιουροβίζιον στην οποία θα κερδίσει ο καλύτερος τραγουδισταράς, αλλά μία προσπάθεια να βάλει ο καθένας τους "δικούς" του σε έναν γενικότερο οργανισμό (Ευρώπη) με κοινό στόχο την καλύτερη (ελπίζουμε πάντα)διαχείριση της χώρας του.
Πέφτοντας στο παλιό αμάρτημα του τηλεθεάζειν, κάθομαι και βλέπω πολλά σποτάκια, πολλές συγκεντρώσεις και πολλά πάνελ στα οποία, αντίθετα από την άμιλλα και την αποδοχή για όλο και περισσότερο κομμάτων που θα πρέπει να καταλάβουν οτι οφείλει να έχει ένα ευρωκοινοβούλιο αρκούνται στο να ρίχνουν καρφιά ο ένας στον άλλον, χωρίς να σκέφτονται πως με την μοναρχική τους δίψα για εξουσία κάνουν μάλλον κακό στο θεσμό της δημοκρατίας. Σίγουρα δεν είναι όλοι τους καλύτεροι και οι καταλληλότεροι, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για έχθρες και ανταγωνισμούς. Καταρχήν να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του και να παραδεχτεί τα λάθη του. Προς το παρόν δεν το έχω δει από κανένα κόμμα. Στην συνέχεια να δηλώσει την αντίθεση του με τους άλλους και ποίες θέσεις έχει. Όχι όμως να στηρίζεται αποκλειστικά στον κανιβαλισμό των υπολοίπων, ώστε να πάρει ψήφους.
Αν και μάλλον έχω καταλήξει ποιους θα υποστηρίξω την Κυριακή, είμαι ακόμα ένας εν δυνάμει αναποφάσιστος ανάμεσα σε δύο μικρά κόμματα. Αποφάσισα να μην ψηφίζω αυτό που έχει μεγάλες πιθανότητες να βγει, αλλά να υποστηρίξω κάποιους λιγότερο σίγουρους, όχι γιατί είναι καλύτεροι ή χειρότεροι αλλά με την ελπίδα να βγουν τελικά και οι δύο. Εν ολίγοις δεν βλέπω τους αντίθετους ψηφοφόρους φίλους μου ως ανταγωνιστές, αλλά ως σύμμαχους.
Προφανώς, ο εντοπισμός του περίφημου «κανένα» δεν είναι μια αυθαίρετη κατασκευή των δημοσκόπων. Το ίδιο ισχύει και για τα εξαιρετικά μεγάλα ποσοστά που καταγράφουν όσοι κρύβονται πίσω από τις κυκλικές κατηγοριοποιήσεις των ερευνών κοινής γνώμης «δεν ξέρω», «δεν απαντώ» κ.ο.κ. Ούτως ή άλλως, στις μέρες που διανύουμε, με την αναξιοπιστία της πολιτικής να βαθαίνει και τα φαινόμενα δυσφορίας και δυσπιστίας να εκρήγνυνται, η αποκόλληση κρίσιμων εκλογικών μαζών, όχι μόνο από τα δύο μεγάλα κόμματα αλλά συνολικά από το πολιτικό σύστημα, τείνει να πάρει χαρακτήρα μονιμότητας