Η βιομηχανία των Συλλογικών Συμβάσεων...

Το ζήτημα της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας δεν είναι στενά οικονομικό ζήτημα αλλά βαθιά και κοινωνικό και πολιτικό. Είναι η βάση, το εφαλτήριο της εισοδηματικής πολιτικής της εκάστοτε Κυβέρνησης. Κατά συνέπεια πρέπει να λάβουμε υπόψη μας δύο βασικές παραμέτρους.
Η πρώτη. Στην τελευταία εικοσαετία που έχουμε και από την Ευρωπαϊκή Ένωση παρεμβάσεις και έχουμε και εναλλασσόμενες Κυβερνήσεις, Νέα Δημοκρατία – ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία κ.λ.π., η πορεία της εισοδηματικής και γενικότερα οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε ποια ήταν; και ποια ήταν τα αποτελέσματά της; Έχουμε ή δεν έχουμε ραγδαία μείωση της αγοραστικής δύναμης και των μισθωτών και των εργατών και των συνταξιούχων και των αγροτών και των μικρών αυτοαπασχολούμενων, ναι ή όχι; αυτό πρέπει να το απαντήσουμε.
Δεύτερον
- Παρένθεση κάποιοι μας έλεγαν για σύγκληση εισοδημάτων, για προστασία εισοδήματος, ισοσκελισμό μισθών με την Ευρωπαϊκή Ένωση κ.λ.π. χρόνια τώρα και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση κεντρική και περιφερειακή.
Τρίτον, έχουμε ένα πολύ μεγάλο μέρος από το εισόδημα των εργαζομένων, αλλά και αυτών που εμείς εκπροσωπούμε, δηλαδή τους μικρούς και τους αυτοαπασχολούμενους, που καταναλώνεται και απορροφάται - το εισόδημά τους - στην παιδεία, στην υγεία, στην πρόνοια που όλο και πιο γοργά μετατρέπονται σε εμπόρευμα;
Τέταρτον, έχουμε ή μήπως δεν έχουμε την υποαπασχόληση, την ανεργία και τη φτώχεια να μεγαλώνει; Έχουμε ή δεν έχουμε το τραπεζικό, το πολυεθνικό, αυτό που λέμε μεγάλο κεφάλαιο να διευρύνεται και να γιγαντώνεται; Έχουμε ή δεν έχουμε την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των λίγων και εις βάρος των πολλών; Ας δούμε λοιπόν ποια είναι τα αποτελέσματα από αυτή τη συγκεκριμένη εισοδηματική πολιτική.
Είναι αλήθεια ή ψέματα; δημαγωγούσε και κορόιδευε ή όχι; ο κάθε φορά οπαδός και φανατικός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μιλούσε για προστασία εισοδήματος, μισθών και για την κατάκτηση του μέσου όρου στην Ευρωζώνη;
Ας δούμε τα αποτελέσματα. Οι μικροί ζημιωθήκαμε ή κερδίσαμε όλο αυτό το χρονικό διάστημα από τις συγκεκριμένες πολιτικές; Οι εργαζόμενοι αντίστοιχα κέρδισαν ή έχασαν; Είναι ή όχι αλήθεια ότι όλοι χάσαμε και κερδισμένοι ήταν πολύ λίγοι μεγαλοεπιχειρηματίες που αυξάνουν - αυτοί και μόνο - τα κέρδη τους, αντίθετα με εμάς, 50%, 60%, 70% και βάλε κάθε χρόνο.
Έχουμε ταυτόχρονα αυτό που όλοι το λέμε οικονομική κρίση. Πόσο έντιμοι είμαστε όμως όταν μιλάμε, όταν αναφερόμαστε στην οικονομική κρίση και δεν θέτουμε ερωτήματα όπως: πρώτον, ο παγκόσμιος πλούτος και ποιος τον παράγει τον παγκόσμιο πλούτο; Δεύτερον, το ζήτημα της εξουσίας τους, με την έννοια ποιος τον κατέχει και ποιος ιδιοποιείται τον πλούτο που παράγεται. Και τρίτο σημαντικό ζήτημα, το ρόλο του κράτους σαν μηχανισμό εκπροσώπησης και άσκησης εξουσίας εκ μέρους εκείνων που κατέχουν τον πλούτο, σε βάρος αυτών που τον παράγουν. Τα παραπάνω είναι βασικά ερωτήματα.
Ποιος μπορεί να διανοηθεί, να ισχυριστεί ότι δεν παράγεται κοινωνικός πλούτος; Διανοείται να ισχυριστεί κανένας ότι αυτός ο κοινωνικός πλούτος που παράγεται επιστρέφει σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο; Αυτά όταν μιλάμε για εισοδηματικές πολιτικές, πρέπει να τα έχουμε υπόψη μας και να μην μας διαφεύγουν.
Αν λοιπόν τα παραπάνω είναι η πρώτη παράμετρος, η δεύτερη είναι όταν μιλάμε για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, με ποιο κριτήριο εμείς θα καθορίσουμε τη στάση μας απέναντι σε αυτή. Ξέρουμε ότι ο ΣΕΒ και ο ΣΕΛΠΕ και ο ΣΕΛΠΕ λένε ότι οι μισθοί είναι υπερβολικοί – δεν λένε βέβαια για τα υπερβολικά κέρδη τους – δικό τους κριτήριο είναι να περιοριστούν οι αμοιβές των εργαζομένων για να μεγαλώσουν τα κέρδη. Βλέπε οικονομική κρίση.
Εμείς λοιπόν τι λέμε; Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με ένα σύνθημα και να πούμε «Λαός χωρίς λεφτά, ίσον μαγαζιά κλειστά». Ή, να το πούμε αλλιώς, «δεν γίνεται να έχεις και τον λύκο χορτάτο και τα πρόβατα σωστά». Δε μπορείς, εκ των πραγμάτων να λες ότι είσαι με όλους. Να λες δηλαδή και με το LIDL και με το μπακάλη! Και με το ZARA και με το μικρό το μαγαζί! Και με τον ΚΩΤΣΟΒΟΛΟ και με το συνοικιακό κατάστημα ηλεκτρικών ειδών.
Αλήθεια: Πόσοι είναι οι μικροί, πόσοι είναι οι μεγάλοι; Πως πάνε οι μικροί, πως πάνε οι μεγάλοι; Τι εμπόδια έχουν οι μικροί, τι αβάντες οι μεγάλοι;
Τι φταίει αλήθεια; Είμαστε κακοί έμποροι ή οι εφαρμοζόμενες πολιτικές μας καταδιώκουν;
Εάν λοιπόν είναι έτσι τα πράγματα, εμείς λέμε ότι Θέλουμε μια Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που θα βάζει χέρι στους μεγάλους. Πράγμα που σημαίνει αύξηση της φορολογίας στους μεγάλους, κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης (δίωρα, τρίωρα, τετράωρα), κατάργηση της επιχειρηματικότητας στην Παιδεία και στην Υγεία, μηδενικό ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης, στο φάρμακο, σε στοιχειώδη αγαθά, (νερό, φως, τηλέφωνο), φορολογικά κίνητρα στους μικρούς.
Ξέρουμε ότι κάποιες φωνές θα μας πουν ή θα επιχειρήσουν να μας «στριμώξουν», «δηλαδή, τι αύξηση προτείνετε για τους εργαζόμενους»; Δεν θα μπούμε σε αυτή τη λογική, γιατί με αυτά τα δεδομένα και το 0,5% σήμερα μπορεί να είναι πολύ μεγάλη αύξηση και να μην αντέχεται. Καταθέτουμε μια φιλοσοφία και λέμε ότι όλα πρέπει να είναι συνδυαστικά. Θα πρέπει να δούμε τα κίνητρα, τις φοροαπαλλαγές. Άρα λοιπόν θα πρέπει να δούμε αν συμφωνούμε στο πλαίσιο και αν συμφωνούμε στη φιλοσοφία ολόκληρη.