Οι παθογένειες της Ελληνικής Κοινωνίας...

ΣΕ προηγούμενα άρθρα καταγράψαμε τις τάσεις και τις αδυναμίες στο κοινωνικό ιστό της χώρας με αφορμή το θέμα του νεαρού δολοφόνου και αυτόχειρα, αλλά και την απόπειρα εμπρησμού πέρα απο γνωστά στέκια ακόμα και σε εκκλησίες. Οι παθογένειες της Ελληνικής κοινωνίας είναι αρκετές. Ξεκινούν απο την διαμόρφωση της Προσωπικότητας μέσα στην οικογένεια και συνδιαμορφώνονται στο κοινωνικό περίγυρο.
Η ψυχρότητα και ο μηδενισμός κάποιων απέναντι στη ζωή και την κοινωνία δεν περνά απαρατήρητη. Οταν όμως η έννοια του κράτους ευτελίζεται, όταν η κοινωνία λειτουργεί δίχως τον φόβο κυρώσεων, τότε ο υπουργός ή ο πολιτικός μετατρέπεται σε φορέα διαπλοκής, ο κρατικός λειτουργός αρχίζει να χρηματίζεται αναισχύντως, ο αναρχικός πυρπολεί και καταστρέφει και οι Δυνάμεις Ασφαλείας παρατηρούν με «ψυχραιμία» τα έκτροπα ή κάποιοι αστυνομικοί υποδύονται ρόλους ηρώων ταινιών του Φαρ Ουέστ.
Αλλά και όσοι επιδιώκουν τον εκσυγχρονισμό της χώρας, από οκνηρία διανοητική και πρωτογονισμό, αντί να εξάρουν τα όποια πλεονεκτήματα ιδιωτικών φορέων, επιδίδονται στην απαξίωση των δημοσίων ιδρυμάτων, είτε πρόκειται για κρατικά πανεπιστήμια είτε για νοσοκομεία. Στο γενικό αυτό κλίμα, αποτελεί απλώς φαντασίωση να θεωρεί κανείς ότι μπορεί να υπάρξει φορέας κρατικής εξουσίας, που να λειτουργεί κατ’ εξαίρεση με τρόπο υποδειγματικό ή επαρκή. Η έννοια του κράτους είναι αδιαίρετη και μόνον η συνολική ανόρθωση το καθιστά λειτουργικό. Θέλουμε να ελπίζουμε τελικά ότι οι αρμόδιοι και εμεις ως Πολίτες πρέπει να αναζητήσουμε πρώτα τις Αιτίες και όχι τα Αποτελέσματα των εσωτερικών παθογενειών και μετά να λάβουμε τα μέτρα μας...