Η οικογενειοκρατία στην Ελληνική πολιτική μέσα απο τον Τύπο

Το σωστό επώνυμο! Σταύρος Λυγερός - Καθημερινή
Το γεγονός ότι ο Γ. Παπανδρέου διεκδικεί επί ίσοις όροις την επανεκλογή του στην προεδρία κατέστησε χθες δυνατή τη συμφωνία σ’ όλα τα διαδικαστικά, απομακρύνοντας το φάσμα της διάσπασης. Το πρώτο διάστημα, όταν φαινόταν πως ο αντίπαλός του θα κέρδιζε άνετα τη μάχη, στο περιβάλλον του σημερινού προέδρου έτεινε να κυριαρχήσει η γραμμή της πρόκλησης ρήξης πριν από την ψηφοφορία της 11ης Νοεμβρίου.
Η άποψη ότι «ο Γιώργος δεν πρέπει να παραδώσει το ΠΑΣΟΚ στον Βενιζέλο» ήταν ευρύτατα διαδεδομένη στο προεδρικό στρατόπεδο. Η απόπειρα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ήταν προϊόν αυτού του κλίματος. Τα πράγματα δεν οδηγήθηκαν τότε στην άκρη, γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου δεν φάνηκε αποφασισμένος να πραγματοποιήσει ένα άλμα, που δεν ήξερε εάν θα ήταν στο κενό ή θα τον σταθεροποιούσε στον «θρόνο».
Ύστερα από μια τέτοια ήττα, ένα κόμμα με ένστικτο αυτοσυντήρησης θα έπρεπε να έχει γυρίσει την πλάτη στον Γιώργο Παπανδρέου. Πολύ περισσότερο, όταν στα χρόνια της «βασιλείας» του αποδόμησε περαιτέρω το ΠΑΣΟΚ. Εάν το πρόβλημα ήταν πραγματικά ο «αλαζόνας», «διαπλεκόμενος» και «δεξιός» Ευάγγελος Βενιζέλος, οι δημοσκοπήσεις θα έπρεπε να δείχνουν τον Κώστα Σκανδαλίδη στα ύψη. Σ’ αυτόν δεν μπορούν να προσάψουν τίποτα απ’ όλα αυτά. Επίσης, διαθέτει μεγαλύτερες πολιτικές ικανότητες από τον σημερινό πρόεδρο και επιπλέον δεν κουβαλάει την ευθύνη ενός αρνητικού εκλογικού ρεκόρ. Όλα αυτά, όμως, είναι λεπτομέρειες. Το σημαντικό είναι ότι δεν έχει το σωστό επώνυμο!
Ζητείται σοβαρότητα - Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος -Έθνος
Κάπου ένα χρόνο, μπορεί και περισσότερο, ήταν που είχαμε γίνει άνω-κάτω από το μεγάλο επίτευγμα της πρώτης καραμανλικής κυβερνητικής θητείας, την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Και τις κινητοποιήσεις αλλά και τις παρενέργειές τους τις θυμάστε, υποθέτω. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι και η τότε υπουργός Παιδείας αλλά και ο ένας από τους υφυπουργούς της αποδοκιμάστηκαν από το εκλογικό σώμα και έμειναν εκτός Βουλής.
Γι' αυτό και εύλογα, νομίζω, διερωτώμαι: προς τι όλη εκείνη η αναταραχή, οι καθημερινές συγκρούσεις και η διακοπή ουσιαστικά της λειτουργίας των ΑΕΙ για τόσους μήνες, όταν η αλλαγή και μόνο της ηγεσίας του υπουργείου αποδείχθηκε αρκετή για ν αρχίσει το ξήλωμα της περίφημης εκείνης «μεταρρύθμισης»;
Και να κάνω κι ένα βήμα παραπάνω; Τι σόι μεταρρύθμιση είναι αυτή που αποδοκιμάζεται απ όλους τους ενδιαφερόμενους πριν ψηφιστεί κι εγκαταλείπεται από την ίδια την κυβέρνηση πριν ακόμη εφαρμοστεί; Κι όταν τέτοιες είναι οι διαπιστώσεις για τις «μεταρρυθμιστικές» πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, γιατί θα πρέπει ν αναμένουμε κάτι ουσιαστικότερο και αποτελεσματικότερο για το ασφαλιστικό ή όποιον άλλο τομέα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής κρίνει ο Κ. Καραμανλής ότι χρειάζεται αλλαγές;
Κανένας δεν αρνείται ότι η χώρα έχει ανάγκη από μεταρρυθμίσεις. Πάνω απ όλα, όμως, έχει ανάγκη από ικανούς και σοβαρούς ανθρώπους που θα επωμισθούν την ευθύνη για να σχεδιάσουν και να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις αυτές. Και δυστυχώς γι αυτούς, αλλά και για εμάς, τις συγκεκριμένες ιδιότητες δεν τις διαθέτουν ο Κ. Καραμανλής και οι συνεργάτες του. Η ίδια η πρακτική τους το αποδεικνύει, όταν φτάνουν στο σημείο ν ακυρώνουν μια «μεταρρύθμιση» που εξαιτίας της ήρθαν τα πάνω-κάτω στη χώρα και για την οποία, μάλιστα, καμάρωναν όλο αυτό το διάστημα.
Κι ας μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημα της Παιδείας είναι εκρηκτικό, αλλά το ασφαλιστικό είναι εκρηκτικότερο. Ούτε και να ξεχνάμε ότι σοβαρές μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται με τη λογική τού «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», αλλά προϋποθέτουν συγκλίσεις και συναινέσεις. Κι αυτές η κυβέρνηση Καραμανλή δεν δείχνει διατεθειμένη ή ικανή να τις εξασφαλίσει.
Συλλογική και οικογενειακή ευθύνη
Γιάννης Παντελάκης -Ελευθεροτυπία
Ενας 22χρονος συνελήφθη προχθές με την κατηγορία της ληστείας τράπεζας. Δεν έχει σημασία ν' αναφερθούμε στο αυτονόητο, ότι δηλαδή μέχρι την καταδίκη του παραμένει απλά κατηγορούμενος και όχι καταδικασμένος. Στη χώρα μας, τα πολιτικά και δημοσιογραφικά ήθη έχουν καταργήσει τέτοιου είδους έννοιες. Δεν έχει σημασία ν' αναφερθούμε και στον διαχωρισμό ενός συνήθους ληστή που στόχο έχει να καρπωθεί τη λεία και ενός ληστή που οδηγείται στην πράξη του από ιδεολογικά κριτήρια. Ο πολιτισμός μας δεν επιτρέπει τέτοιου είδους διαχωρισμούς και όποιος τους κάνει είναι τουλάχιστον ύποπτος για... συνέργεια.
Εχει σημασία όμως ν' αναφερθούμε σε μερικά χθεσινά πρωτοσέλιδα και σε αρθρογραφία μερίδας του Τύπου που συνέδεαν τη συγκεκριμένη ληστεία μ' έναν πολιτικό χώρο, αυτόν του Συνασπισμού, επειδή απλά έτυχε ο κατηγορούμενος για τη ληστεία να είναι γιος ενός στελέχους του κόμματος αυτού. Και έχει σημασία, γιατί τα πρωτοσέλιδα αυτά υιοθετούν τη λογική της οικογενειακής αλλά και συλλογικής ευθύνης, η οποία στην καλύτερη περίπτωση αποτελεί μια ευθεία μορφή φασισμού. Επειδή κάποιος κατηγορούμενος είναι συγγενικό πρόσωπο με στέλεχος ενός κόμματος, τότε αυτόματα το στέλεχος αυτό ενοχοποιείται για τις όποιες πράξεις του κατηγορούμενου, ενώ παράλληλα ενοχοποιείται και ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος.
Ο γραφικός Β. Πολύδωρας στην προηγούμενη Βουλή επιχείρησε πολλές φορές να συνδέσει τον χώρο του Συνασπισμού μ' εκείνον κάποιων κουκουλοφόρων. Οι συνεχιστές του κ. Πολύδωρα χθες ανακάλυψαν την πυρίτιδα και δικαίωναν τον τέως υπουργό για τις διαπιστώσεις του! Είναι σίγουρο πως δεν πάμε καθόλου καλά...