Πόσες φορές άραγε έχουμε ξαναζήσει όλη αυτή τη διεργασία του ''ψηφίζω, δεν ψηφίζω'', του άκρως ηθικού '' δεν μπορώ εγώ να υπογράψω αυτά τα μέτρα'' και στο τέλος όλοι οι εκ του ασφαλούς ''αντάρτες'' καταλήγουν τελικά, όχι μόνο να τα υπερψηφίζουν,...
αλλά υπό την απειλή του χείριστου για τη δημοκρατία δρόμου της κομματικής πειθαρχίας, να μεταμορφώνονται σε ''τραβάτε με κι ας κλαίω'' σωτήρες της έρημης και ταλαίπωρης αυτής χώρας.
Αυτός είναι εξάλλου και ένας από τους κυριότερους λόγους που το πολιτικό σύστημα έχει χάσει παντελώς και ανεπιστρεπτί φοβάμαι, τόσο την αξιοπιστία, όσο και την ιδεολογική του ταυτότητα, αν υποθέσουμε ότι, κυρίως μετά το 2000, είχε έστω και υποτυπωδώς κάποια.
Και αυτά τα μέτρα- τα οποία οι περισσότεροι από αυτούς που θα πουν το ''ναι'' θα τα ψηφίσουν αύριο φοβισμένοι, ίσως και τρομοκρατημένοι, βαφτίζοντας τον τρόμο και την ατολμία τους για να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο γι' αυτή την πατρίδα, ''πατριωτικό καθήκον'' και ''εθνική ανάγκη'',- θα είναι για τη ''σωτηρία'' , ίσως , μιας άλλης Ελλάδας, παραδομένης, υποταγμένης, μιας Ελλάδας που ξεπουλιέται κομμάτι κομμάτι, άνευ όρων, άνευ φραγμών, μέσα στη σιωπή. Γιατί η κραυγή για να βγει θέλει ψυχή και μάλλον τέτοια δεν περισσεύει.
Αναρτήσεις
0 ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ:
Δημοσίευση σχολίου