Ο αντιπερισπασμός της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ενός τεράστιου εγκλήματος ...Ενός εγκλήματος κατά της πατρίδας μας και του ελληνικού έθνους ...Ενός εγκλήματος, στο οποίο συμμετέχει εξίσου το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Δεν είναι μόνον το ΠΑΣΟΚ, που έχει αποφασίσει να μας προδώσει στους "δανειστές" μας. Κοντά του είναι ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της μεταπολίτευσης. Ο καθένας απλά παίζει διαφορετικό ρόλο στο ίδιο προδοτικό έργο. Είναι προφανές λοιπόν ότι η μεταπολίτευση έχει πάρει τις αποφάσεις της.
Αφού για δεκαετίες ολόκληρες έτρωγε και έπινε εις βάρος ενός λαού, που είχε την αφέλεια να την εμπιστευτεί, τώρα του στέλνει τον τελικό "λογαριασμό". Για τη μεγάλη "ζωή" και την τεράστια "επιτυχία" των "φεουδαρχών" της μεταπολίτευσης παραδίδεται η χώρα σε ξένους. Παραδίδεται με τον ίδιο απόλυτο τρόπο που κάποτε παραδόθηκε στους Ναζί. Ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει σ' αυτήν τη χώρα θα παραδοθεί στα νέα αφεντικά ...Ό,τι είχαν διεκδικήσει και είχαν πάρει την τελευταία φορά που μας "επισκέφτηκαν" οι "πολιτισμένοι" και οι "κοσμοπολίτες" ...Οι "λάτρεις" της ενωμένης Ευρώπης ...Οι "στρατιώτες" της γερμανικής Ευρώπης.
Δεν χρειάζεται πλέον να είναι κανείς μάντης, για να καταλάβει τι θα συμβεί. Η βιασύνη του αρχιπροδότη Καρατζαφέρη και η αθλιότητα του χαφιέ Γιούγκερ "αποκάλυψε" τον πραγματικό "σχεδιασμό" της άλωσης του ελληνικού κράτους. Αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα στην κυριολεξία βρίσκεται στο μέσον μιας παγίδας θανάτου. Υπάρχει όμως ελπίδα. Πάντα υπάρχει ελπίδα, όταν γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις και είσαι αποφασισμένος ν' αγωνιστείς για τα συμφέροντά σου. Τα πράγματα μπορεί να είναι εφιαλτικά για την Ελλάδα, αλλά δεν θα λέγαμε ότι είναι και "περίπατος" γι' αυτούς που επιδιώκουν να τη λεηλατήσουν.
Μπορεί να είναι οικονομικά ισχυροί και να διαθέτουν τεράστια μέσα επιρροής και τρομοκράτησης της κοινής γνώμης, αλλά στην πραγματικότητα είναι αδύναμοι. Είναι αδύναμοι, γιατί είναι ιδιώτες κερδοσκόποι, οι οποίοι στρέφονται εναντίον ενός κυρίαρχου κράτους και ενός κυρίαρχου λαού. Είναι αδύναμοι, γιατί πρέπει να περάσουν τον πονηρό σχεδιασμό τους στην κυριολεξία μεταξύ "Σκύλλας" και "Χάρυβδης". Μεταξύ μιας "Σκύλλας", που είναι οι πανίσχυροι συνταγματικοί νόμοι, οι οποίοι προστατεύουν τα συμφέροντα ενός λαού και μιας "Χάρυβδης", που είναι το τέρας, το οποίο λέγεται λαός και το οποίο, αν καταλάβει τι γίνεται, μπορεί να κρεμάσει στα τσιγκέλια τους συνεργάτες τους.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, που έχουν έναν τέτοιον πονηρό σχεδιασμό να φέρουν εις πέρας, είναι υποχρεωμένοι να τηρούν όλους τους συνωμοτικούς κανόνες, προκειμένου να τον ολοκληρώσουν. Αυτό όμως δεν βλέπουμε να συμβαίνει. Είναι φλύαροι οι ίδιοι και έχουν κακής ποιότητας συνεργάτες. Είναι φλύαρος ο άθλιος Γιούγκερ, όταν μιλάει για σχέδιο Treuhand, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι αυτό το σχέδιο ήταν όχι απλά αποτυχημένο, αλλά τραγικό γι' αυτούς που το υπέστησαν. Ο Γιούγκερ θα έπρεπε να είναι αυτός, ο οποίος θα έπρεπε "ορκίζεται" ότι καμία σχέση δεν θα έχει το ελληνικό σχέδιο με εκείνον τον εφιάλτη που έζησαν οι Ανατολικογερμανοί, όταν οι υπόλοιποι θα ορκίζονταν για το αντίθετο.

Το ίδιο άσχετοι είναι και οι συνεργάτες τους στην Ελλάδα. Βιάζονται και αναλίσκονται στους εξυπνακισμούς. Με συνεργάτη έναν σανοπώλη, που έγινε γαλατάς, δεν πας μακριά. Ο Καρατζαφέρης δεν είχε ολοκληρώσει ακόμα τον "καταδικαστικό" του λόγο για το Μεσοπρόθεσμο και βιάστηκε να προτείνει "διοίκηση" για το εγκληματικό Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, το οποίο προέκυπτε από αυτό το Μεσοπρόθεσμο. Όλα αυτά είναι λάθη και οι συνέπειές τους δεν θ' αργήσουν να φανούν. Δεν θ' αργήσουν, γιατί αποκαλύπτουν τον "σκελετό" που κρύβεται πίσω από την "κουρτίνα" και αυτό δεν πρέπει να φαίνεται.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε. Όσο και να μας φαίνεται παράξενο, η στρατηγική τέχνη δεν είναι μια τέχνη, η οποία αφορά μόνον τον ευφυή άνθρωπο. Είναι κάτι το οποίο αφορά όλα τα μέλη της φύσης. Ακόμα και το πιο αγαθό και άκακο ζώο έχει την πονηριά να εκτελέσει όχι μόνον έναν, αλλά πολλούς στρατηγικούς ελιγμούς. Η φύση είναι σκληρή και τα μέλη της αναγκαστικά θα πρέπει να είναι πονηρά, αν θέλουν να επιβιώσουν. Ένα ζώο, για παράδειγμα, υπό συνθήκες καταδίωξης δεν καταφεύγει στη φωλιά του για να προστατευτεί το ίδιο από αυτήν, αλλά αντίθετα κατευθύνεται μακριά από αυτήν, για να προστατεύσει την ίδια. Ένα ζώο, το οποίο βρίσκεται ήδη στη φωλιά του και αντιλαμβάνεται κίνδυνο από κάποιον που προσεγγίζει τη φωλιά αυτήν, βγαίνει από εκεί και δίνει μια μάχη αντιπερισπασμού μακριά από αυτήν, για να μην την αποκαλύψει. Ρισκάρει μια σύγκρουση, προκειμένου να διασφαλίσει τη μυστικότητα της φωλιάς. Δίνει "αντιπαροχή" μια ψευδοήττα και φεύγει μακριά, για να μην αποκαλύψει ό,τι πιο πολύτιμο έχει και είναι η φωλιά με τους βλαστούς του.
Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Ότι πολλές φορές μια μάχη, την οποία δίνει κάποιος με μεγάλο πάθος, μπορεί και να μην είναι πραγματική. Μπορεί να είναι αντιπερισπασμός. Μπορεί να είναι μια "προκάλυψη", για να εκμεταλλευτούν κάποιοι τις παράπλευρες συνέπειες. Αυτό δεν γίνεται μόνον στη φύση από τα ζώα. Γίνεται και από τους ανθρώπους. Κάνεις φασαρία με έναν φύλακα για να τον απασχολήσεις και περνάει κάποιος φίλος σου στον απαγορευμένο χώρο. Το κάνουν οι στρατιώτες στις μυστικές αποστολές τους και το κάνουν και οι έφηβοι στους θερινούς κινηματογράφους.

Αντιλαμβανόμαστε ότι στους καιρούς που ζούμε θα πρέπει να είμαστε πονηροί απέναντι σε ό,τι βλέπουμε. Να είμαστε πονηροί, γιατί τα πράγματα μπορεί να μην είναι όπως φαίνονται. Αν η "αγαθή" φύση είναι πονηρή ή αν ο άβγαλτος έφηβος είναι καταφερτζής, ευνόητο είναι ότι ως σύνολο η ανθρώπινη κοινωνία είναι εφιαλτικά πονηρή. Εφόσον σήμερα δίνεται μια μάχη γύρω από την Ελλάδα, ευνόητο επίσης είναι ότι τα πράγματα δεν θα είναι ούτε εύκολα ούτε αγαθά ...Ειδικά τώρα, που επιχειρείται η κατάκτηση μιας ολόκληρης χώρας με την πονηριά και χωρίς την απειλή όπλων ...Ειδικά τώρα, που οι ιμπεριαλιστές δεν φέρουν πραγματικά όπλα και θα πρέπει να ξεγελάσουν τα θύματά τους.
Για να φέρουν εις πέρας αυτήν τη μάχη, θα πρέπει να επιστρατεύσουν όλη την πονηριά τους. Είναι υποχρεωμένοι να φερθούν πονηρά, γιατί δεν έχουν ούτε Πάντσερ ούτε Μέσερσμιτ για να πετύχουν τους στόχους τους ...Για να πετύχουν τον βασικό τους στόχο, που είναι να καταβάλουν την αντίσταση του λαού, ο οποίος θίγεται από τις πράξεις τους. Αυτό είναι το πρόβλημά τους τώρα. Έχουν εξασφαλίσει τη συνεργασία των δωσίλογων που εξουσιάζουν την Ελλάδα, αλλά, για να την κατακτήσουν, θα πρέπει να ξεπεράσουν το "πρόβλημα" του λαού, ο οποίος αρνείται να το αποδεχθεί ως τετελεσμένο. Είναι δεδομένο λοιπόν ότι θα πάρουν τα "αντίμετρα" για μια τέτοια φυσιολογική εξέλιξη. Όταν είναι βέβαιο ότι ο πανίσχυρος λαός θα επιδιώξει σε κάποια στιγμή να συγκρουστεί μ' αυτούς, προκειμένου να υπερασπιστεί την πατρίδα του και το μέλλον των παιδιών του, είναι επίσης βέβαιο ότι θα προσπαθήσουν οι πονηροί να τον παρασύρουν εκεί όπου αυτήν η ισχύς εξουδετερώνεται.
Κάτι τέτοιο πιστεύουμε ότι έγινε στην πρόσφατη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟΣ ήταν όλη αυτή η "φασαρία" με τους "αγανακτισμένους" και τους διωκόμενους βουλευτές. Ήταν ένα "σώου", για ν' "απασχοληθεί" ο λαός τη λάθος ώρα, στο λάθος μέρος, με λάθος αντίπαλο. Όλος ο "θίασος" της προδοσίας μπήκε στην "παράσταση", για να τον παγιδεύσει. Μιλάμε, δηλαδή, για κανονικό "θέατρο". Ήταν θέατρο" οι δραματικές εκκλήσεις του Γιωργάκη για συνεργασία με τα υπόλοιπα κόμματα και κυρίως με τη ΝΔ. Ήταν "θέατρο" οι πιέσεις των Ευρωπαίων για συναίνεση. Ήταν "θέατρο" η αντίσταση του Σαμαρά. Ήταν "θέατρο" ο φόβος των βουλευτών απέναντι στην οργή των "αγανακτισμένων". Ήταν "θέατρο" το παιχνίδι των ΜΑΤ με το παρακράτος, για να δείξουν ότι δήθεν φοβούνταν τους "αγανακτισμένους".
Όλα αυτά ήταν μια "παράσταση" με πολλούς πρωταγωνιστές. Λογικό είναι να υπάρχει μια τέτοια "υπερπαραγωγή", όταν τα προσδοκόμενα κέρδη είναι τεράστια και ένας πρωταγωνιστής μόνος του δεν μπορεί να τα δώσει. Ο βλάκας ο Γιωργάκης δεν ήταν δυνατόν να πάρει μόνος του το "παιχνίδι" της προδοσίας στις δικές του "πλάτες". Τον βοήθησε ολόκληρο το κύκλωμα του Κολεγίου Αθηνών. Εκτός από τον "συνοδοιπόρο" Παπακωνσταντίνου τον βοήθησε και ο συμμαθητής και φίλος Σαμαράς ...Τον βοήθησαν οι συμμαθητές και φίλοι πολιτικοί, τραπεζίτες και δημοσιογράφοι το Κολεγίου.

Από τον Βορίδη και τον Μητσοτάκη μέχρι τον Νανόπουλο, τον Φιλιππίδη και τον Κλέωνα. Από τον Παπαχελά και τον Στραβελάκη μέχρι τον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο. Όλα τα "παιδιά" του Κολεγίου, της διαπλοκής και των ΜΜΕ αναφανδόν υπέρ της "σωτηρίας" του Μνημονίου. Μέχρι και ο γνωστός "συγγραφέας" του Κολεγίου ο Χωμενίδης σταμάτησε την ομφαλοσκόπηση και βγήκε φουριόζος στα κανάλια να υπερασπιστεί το Μνημόνιο. Ολόκληρο το Κολέγιο σε θέση "μάχης", για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των αφεντικών ...Τα συμφέροντα των ιδρυτών, των χορηγών και των πλέον αξιόπιστων και γενναιόδωρων εργοδοτών του.
Γι' αυτόν τον λόγο και η γνωστή Τρέμη —του γνωστού Καναλιού του Κολεγίου— είδε με "συμπάθεια" το κίνημα της Πλατείας. Το είδε με "συμπάθεια" η παλιά "αγωνίστρια" του Πολυτεχνείου ...Η "αγωνίστρια", η οποία τιμήθηκε από τη Διαπλοκή με τα "παράσημα" της Βαν Κλιφ και τώρα σαν μια νέα Αντουανέτα απορεί που ο λαός με τέτοια ζέστη κάθεται στην Πλατεία και δεν πάει σε ένα resort για ολιγοήμερες διακοπές ...Η "αγωνίστρια" του μπότοξ, που είδε με "συμπάθεια" το "αφτιασίδωτο" κίνημα των "αγανακτισμένων" ...Το κίνημα εκείνο, που, απ' ό,τι λένε, εντελώς "συμπτωματικά" ξεκίνησε από το Facebook από έναν απόφοιτο του Κολεγίου Αθηνών. Εκ του πονηρού έγιναν όλα. Έσπρωξαν τον λαό σε μια αντίδραση, η οποία εκτός από θεαματική δεν ήταν τίποτε άλλο. Ήταν άκαιρη, ήταν εσφαλμένη και βέβαια εκτελέστηκε σε λάθος πεδίο "μάχης".
Αυτό το λάθος ήταν —όπως φαίνεται— το πραγματικό ζητούμενο γι' αυτούς, οι οποίοι παρέσυραν τον Λαό σ' αυτήν τη μάχη αντιπερισπασμού. Θέλησαν να εκτονώσουν τη συσσωρευμένη "οργή" του σε λάθος χρόνο και λάθος τόπο ...Θέλησαν να βάλουν τον λαό να χτυπήσει ένα ψεύτικο "είδωλο", για να μην "χτυπήσει" όταν πραγματικά θα μπορούσε να τους κάνει ζημιά.

Πως έγινε και γιατί επιδιώχθηκε η συγκρουσιακή μεθόδευση των Μνημονίων 1 και 2;
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τη μεθόδευση. Θα ξεκινήσουμε από το βασικό, που είναι το θέμα των ψηφισμάτων των Μνημονίων. Από αυτά ξεκινάει η μεθόδευση και αυτό είναι ηλίου φαεινότερο. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί "έσπασαν" το Μνημόνιο και το "πέρασαν" με τρόπο εκείνον, που να τους επιτρέπει να προστατεύσουν τον δικομματισμό. Ήθελαν καί την "πίτα" της προδοσίας ολόκληρη καί τους "σκύλους" της εξουσίας χορτάτους. Δεν ήθελαν, εξαιτίας του μνημονίου και της παράδοσης της χώρας, να απειλήσουν την επιβίωση των δικών τους κομμάτων. Δεν ήθελαν να προκαλέσουν διασπαστικές τάσεις στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Το "έσπασαν" με τέτοιον τρόπο, που να δείχνει σύγκρουση μεταξύ των δύο κομμάτων, αλλά αυτή η σύγκρουση να μην είναι πραγματική. Έδωσαν στην κυβέρνηση αναγκαστικά τον ρόλο του "κακού", αλλά ταυτόχρονα έδωσαν στην αντιπολίτευση τη δυνατότητα να κάνει τον "καλό", χωρίς να απειλεί τα συμφέροντά τους.
Αυτό το κατάφεραν με το "σπάσιμο" του Μνημονίου. Έβαλαν τη Δανειακή Σύμβαση στην "άκρη" —γιατί δεν μπορούσαν και προφανώς δεν τους ενδιέφερε σ' αυτήν τη φάση να την περάσουν— και "έσπρωξαν" στη Βουλή το υπόλοιπο Μνημόνιο. Γιατί την έβαλαν στην "άκρη"; Γιατί μια τέτοια σύμβαση αποτελεί διεθνή σύμβαση της χώρας και απαιτεί την πλειοψηφία πλέον των 180 βουλευτών. Γνώριζαν λοιπόν από την αρχή ότι δεν θα ήταν εύκολο να βρουν αυτές τις ψήφους, γιατί θα είχαν διαρροές από το σύνολο των κομμάτων. Ήταν θέμα χρόνου να σπάσει καί για τα δύο κόμματα η κομματική πειθαρχία. Τι έκαναν; Πέρασαν το Ψευδομνημόνιο 1, το οποίο αφορούσε μόνον τις πολιτικές που θα ακολουθούσε η κυβέρνηση, εξαιτίας της υποτιθέμενης Δανειακής Σύμβασης ...η οποία είχε μείνει στο "συρτάρι".
Να σημειώσουμε δε ότι αυτή η Δανειακή Σύμβαση δεν έχει ψηφιστεί ούτε για το πρώτο δάνειο ούτε για το δεύτερο. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, τα πάντα —ακόμα και σήμερα— είναι στον "αέρα". Θεωρητικά, ενώ έχουμε πάρει τα χρήματα και τα έχουμε χρησιμοποιήσει, δεν έχουμε "υπογράψει" τίποτε. Οι δανειστές μας, δηλαδή, είναι εκτεθειμένοι σε μεγάλο ρίσκο. Είναι δυνατόν όμως αυτοί να είναι τόσο αφελείς; Είναι δυνατόν να διακινδυνεύουν τόσα πολλά δις για το τίποτε; Όχι βέβαια. Άρα; Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Το πρόβλημα των δανειστών δεν είναι τα χρήματα. Τα χρήματα είναι για να "μπερδεύουν" εμάς και όχι αυτούς.