Κοινωνία σε κρίση, πολίτες σε σύγχυση

Του Κώστα Λεβέντη, Αντιπροέδρου Επιμελητηρίου Ηλείας 

Οι εκλογές τελείωσαν,  σχηματίστηκε  η νέα κυβέρνηση και οι πολίτες,  επιχειρήσεις και αγορά προσπαθούν ν’ αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει, ύστερα από τον πρώτο μήνα που διανύσαμε.

Τι  θα γίνει,  ποιοι θα είναι  οι μελλοντικοί σωτήριοι   χειρισμοί!  Σωτήριοι(;).   Γιατί μέχρι  σήμερα, παρά την άριστα επικοινωνιακά εικόνα  που εμφανίζει  για τα πράγματα η κυβέρνηση, αρκετοί πολίτες αναμένουν με επιφυλάξεις, αν όχι με αγωνία, τα αποτελέσματα των κυβερνητικών επιλογών.

Η πλειοψηφία των πολιτών στηρίζει την κυβέρνηση και εύχεται να έχει κάνει τις σωστές επιλογές. Ο φόβος όμως ως συναίσθημα  ραγδαία αναπτύσσεται  σε πολλούς.

Εκστασιασμένοι κάποιοι παρατηρούν τον  «τσαμπουκά» με τον οποίον -επικοινωνιακά τουλάχιστον-  η κυβέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί τα πράγματα, στο εσωτερικό βέβαια, γιατί στο  εξωτερικό μάλλον τα πράγματα δείχνουν ότι τελικά έγιναν παιδαριώδη λάθη. 

Οι κυβερνητικές μέχρι τώρα εξαγγελίες  μάλλον φοβίζουν παρά εφησυχάζουν. Από την μια εξαγγελίες  για περισσότερο  κράτος,  για κατάργηση του ΑΣΕΠ  και από την άλλη «κωλοτούμπες» με δεύτερες δηλώσεις, πχ  του  αρμόδιου υπουργού παιδείας και τα περί αριστείας, καθώς και   του  Γιάννη  (με  ένα  ν), ο οποίος ξεκίνησε με το ότι  «δεν θέλουμε λεφτά», συνέχισε με το «δώστε τα δικά μας λεφτά» και  ολοκλήρωσε  με το «δεν θα μας αφήσουν να ξεπέσουμε, να πτωχεύσουμε  για λίγα δις»!

Όλα αυτά την ώρα που η Πορτογαλία εξοφλεί νωρίτερα  τα δάνεια στο  ΔΝΤ  και o διάδοχος του  Ντάισελμπλουμ θα είναι Πορτογάλος. Την ώρα  δηλαδή που η Πορτογαλία  μπαίνει μετά τη πληρωμή των  χρεών της, με   εκπρόσωπο της στον στενό πυρήνα του ευρωπαϊκού οικονομικού διευθυντηρίου, εμείς συνεχίζουμε  τον, για εσωτερική κατανάλωση,  ελληνικό τσαμπουκά.

Επιτέλους!

Όλα τα κόμματα στην Ελλάδα θα πρέπει να στείλουν ένα καθαρό πατριωτικό μήνυμα στους  πολίτες.

Πρέπει να πουν την αλήθεια: θα το «πληρώσουμε το μάρμαρο».

Πρέπει να ομονοήσουν στα βασικά. Πιο βασικό απ’ όλα είναι πως πρέπει να προσπαθήσουν να πουν  στους  πολίτες  ότι απαιτείται να δουλέψουν. Πρέπει να πουν πως εδώ που φτάσαμε, εκτός από την ευθύνη των κομμάτων,  φταίνε οι πολίτες, φταίνε και οι  τοπικές κοινωνίες που αδιάφορα βολεύονταν για τουλάχιστον  30 χρόνια πίσω από τα εύκολα  και τις επιδοτήσεις,  την κοινωνική πολιτική  με δανεικά  κλπ, κλπ.

Φταίνε  οι τοπικές κοινωνίες γιατί πουθενά στον τόπο μας  δεν βλέπουμε ένα τοπικό παραγωγικό μοντέλο.

Οι  πολίτες  έχουν την δική τους ευθύνη

Δεν μπορεί όλοι  να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν μπορούν οι επιχειρήσεις να πληρώνουν άλλους δυσβάστακτους φόρους  χωρίς  να ελπίζει κανείς σε τίποτα. Πρέπει τους φόρους  να τους πληρώνουμε  όλοι. Φτωχοί και  πλούσιοι. Δεν γίνεται  να τρώμε στην ταβέρνα  και να μην ζητάμε απόδειξη επειδή κάποιος μεγάλος  μπορεί να μην  πληρώνει φόρο.  Δεν γίνεται  και δεν μπορεί για όλα να φταίει κάποιος άλλος και όχι  εμείς!

 Ζούμε  (για πόσο ακόμη;;) σε δυτική κοινωνία, καπιταλιστική, έστω και στρεβλωμένη. Δεν  γίνεται σε καπιταλιστικό σύστημα να αναζητάμε  κουμμουνιστικά πρότυπα. Αυτό είναι τρέλα, δεν οδηγεί πουθενά!  Δεν γίνεται  να βγάζουμε τα λεφτά πλούσιοι  και φτωχοί  έξω  από τις τράπεζες, άλλοι στα σεντούκια, στις θυρίδες  και άλλοι στο εξωτερικό, μηδενίζοντας τη δυνατότητα των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν την αγορά και ταυτόχρονα  να συνεχίζουμε  ως επαίτες  να ζητάμε  δανεικά από αυτούς που υβρίζουμε για  να «την βγάλουμε» προσωρινά. Κι έτσι να  συνεχίζεται  με την ευθύνη όλων ο  φαύλος κύκλος.

Πρέπει να ανακαλύψουμε το δικό μας παραγωγικό μοντέλο. Δεν γίνεται να υπάρχουν  στη χώρα μας συνταξιούχοι, Δημόσιοι υπάλληλοι, Υπηρεσίες και κανένας στην  παραγωγή. Δεν γίνεται στα χωριά να μη δουλεύει κανείς ή αυτοί που δουλεύουν, να προσβλέπουν μόνο  ή κυρίως στις επιδοτήσεις. Δεν γίνεται να μιλάμε για ανάπτυξη του πρωτογενούς  τομέα και κανείς από εμάς να μην πιάνει την αξίνα, να μην καλλιεργεί το  χωράφι, αντίθετα μάλιστα να αγοράζει από το μανάβη και τον κρεοπώλη αυτά που καταναλώνει: όλα προϊόντα εισαγωγής. Κι αυτό, επειδή το κόστος καλλιέργειας είναι ακριβό, επειδή δεν αναζητάμε φτηνότερο και δεν  αποφασίζουμε  να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας.

Είναι επίσης αδιανόητο, να μην επιλέγουμε τη συνεργασία και τις κοινές εκμεταλλεύσεις για να γίνουμε παραγωγικότεροι,  αποτελεσματικότεροι κι  εξωστρεφείς. Αντίθετα μάλιστα, να συνεχίζουμε ο καθένας να είμαστε αφεντικό του εαυτού μας και όχι μέλος  μιας συνεργατικής προσπάθειας, με αμοιβαίες παραχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Δεν  γίνεται με τον τσαμπουκά τίποτα. Κυβέρνηση, κόμματα,  κοινωνία  πρέπει να αλλάξουμε  την ατζέντα.

Κυβέρνηση και κόμματα να συνεννοηθούν να στείλουν στην κοινωνία το καθαρό μήνυμα. Τα πράγματα άλλαξαν,  πρέπει να αλλάξουμε και εμείς  οι οποίοι άλλωστε  και θα  «πληρώσουμε το  μάρμαρο…»

Ας μην καταδικάσουμε και την  επομένη  γενιά να ζήσει σε μια εικονική πραγματικότητα εξαιτίας της ανευθυνότητας και  το ψεύδους.