Απ' το ευρώ κι απ' τη δραχμή τι να διαλέξω;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου
«Οι εργαζόμενοι του στενού δημοσίου τομέα δεν έχουν το φόβο της απόλυσης – τουλάχιστον σήμερα». Για «αύριο»... δεν εγγυώνται! Αυτή η ατάκα, μαζί με τον «έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια» και τη μη απάντηση στο ερώτημα αν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις τον Οκτώβριο, ήταν ό,τι... νέο είχε να πει ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη. Διότι όλα τα υπόλοιπα ήταν σχεδόν τετριμμένα.
Μιλώντας επί τη βάσει τού ενός και μόνουκειμένου, το οποίο αναπαράγει συνεχώς εδώ και δύο σχεδόν χρόνια ελαφρώς αναπροσαρμοζόμενο ανάλογα με τις περιστάσεις – από τη Βουλή στα διαγγέλματα κι από τις συνεντεύξεις στα συνέδρια –, δεν ξάφνιασε κανέναν. Εξ άλλου εδώ και καιρό μάλλον περισσότερους εξοργίζει απ’ όσους αφήνει αδιάφορους.
Επαναλαμβάνοντας όλα τα γνωστά κλισέ, δίχως ίχνος πολιτικής πνοής, με την τρόικα και όλη την Ευρώπη να σφίγγουν τη θηλιά γύρω από τη χώρα και την κυβέρνηση, με τα οριζόντια νέα μέτρα να γίνονται γνωστά λίγο πριν από την πρωθυπουργική συνέντευξη Τύπου καταστρέφοντας κάθε δυνατότητα επικοινωνιακής διαχείρισης, ο πρωθυπουργός κατάφερε, επί δύο μέρες στη Θεσσαλονίκη, να του καταλογιστεί – στην ηπιότερη εκδοχή – ότι είναι εκτός (πολιτικού) τόπου και χρόνου.Αν αυτά όμως σου καταλογίζουν οι πολιτικοί σου φίλοι και συγγενείς, τότε τι χρείαν έχεις αντιπάλων...
Όσο για την εκ νέου φορολόγηση των ακινήτων, συμπεριλαμβανομένης και της πρώτης κατοικίας, υπακούει κι αυτή στις γνωστές αρχές που απαρεγκλίτως τηρεί η κυβέρνηση: τσαπατσουλιά, οριζόντια λογική, μέτρο με τη λογική της αρπαγής και στα παλιά της τα παπούτσια οι παρενέργειες.
Καμιά διάκριση για τον τρόπο και τον χρόνο κτήσης, για το αν αποκτήθηκε από νόμιμα ή παράνομα εισοδήματα, φορολογημένα ή αφορολόγητα, για το αν η αξία του σπιτιού συναρτάται με την οικονομική δυνατότητα του ιδιοκτήτη. Αφήστε που σε πολλές περιπτώσεις το ακίνητο έχει κοστίσει ελάχιστα και ανατιμηθεί αρκετά μετά την κτήση του ή μπορεί να αποτελεί κληρονομιά και μοναδική περιουσία ή να αποκτήθηκε με δάνειο που σήμερα εξυπηρετείται με το ζόρι ή καθόλου.
Το πιο ενδεικτικό της κυβερνητικής αρπακτικότητας είναι η εμπλοκή της... ΔΕΗ στη διαδικασία.
Εδώ δεν μιλάμε μόνο για ομολογία τσαπατσουλιάς και ανικανότητας, όπως π.χ. με τη λίστα των νεκρών επιχειρήσεων ή αυτών με τα ρυθμισμένα χρέη που υποτίθεται ότι χρωστάνε στο κράτος 30 δισ. ευρώ, από τα οποία είναι αμφίβολο αν μπορούν να εισπραχθούν 1-2 δισ. (και χθες ακόμη το επικαλέστηκε ο... πάντα ενήμερος πρωθυπουργός).
Εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: όποιος δεν έχει να πληρώσει τον φόρο, να μην έχει ούτε ρεύμαστο σπίτι του. Πρακτικές μαφίας στην πιο αναβαθμισμένη εκδοχή τους. Ακόμη χειρότερα: Αν ο λογαριασμός είναι στο όνομα του ενοικιαστή και ο ιδιοκτήτης δεν γουστάρει να πληρώσει τον φόρο, ας κόψει τον λαιμό του ο ενοικιαστής να βγάλει άκρη με τον σπιτονοικοκύρη. Γελοίες πρακτικές σε μια γελοία χώρα, η οποία έχει μια γελοία κυβέρνηση. Καθρέφτης...
[Τουλάχιστον όσους δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε «δικό μας κεραμίδι» έχουν πάψει όλοι οι άλλοι να μας λένε μαλάκες. Είναι κάτι κι αυτό...].