Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΠΟΣ

Γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΣ
Καλή Χρονιά συνέλληνες… Καλή Χρονιά σε αυτό τον τόπο όπου οι ψευδαισθήσεις παίρνουν τέλος, επειδή έτσι πρέπει να γίνει, επειδή το πεπρωμένο του έτσι ορίζει σε πείσμα όσων θέλησαν να μας επιβάλλουν δεκαετίες τώρα οι διαφημιστές του life style, όργανα ενός οικονομικού μεσιανισμού που ήθελε να «σκηνοθετήσει» σε νέα, επικερδή version(!) τα προαιώνια οράματα μας…
Η Ελλάδα δεν είναι τόπος, είναι τρόπος. Θέλησαν να μας επιβάλλουν ότι δήθεν είμαστε «αντικειμενικά» οι «ωραιότεροι», ότι η Αθήνα είναι πιο όμορφη από την Νέα Υόρκη, ότι κάνουμε το καλύτερο σεξ ελλείψει έρωτα, ότι η Ελλάδα είναι «η ομορφότερη χώρα του Κόσμου»! Η Ελλάδα είναι ευλογημένη, είναι συναρπαστική, δεν είναι όμως η «ωραιότερη» με τα μέτρα της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Βαυαρίας.
Είναι συγκλονιστική γιατί ενώ έχουμε μία Μονεμβασία, ένα Μέτσοβο, ένα Ναύπλιο ή μια Κέρκυρα έναντι των συγκλονιστικών παραδοσιακών πόλεων και χωριών των δυτικών γειτόνων μας, εμείς έχουμε σε κάθε πέτρα, πουρνάρι και ακρογιαλιά αφημένη μπόλικη, όσο κανείς άλλος Ιστορία.
Και μύθους. Απλούς, όχι σκοτεινούς, προσιτούς, κατανοητούς. Για αυτό και δεν μπορούμε να αφήσουμε την Ελλάδα. Επειδή σε παππουδικά κονάκια και κοιμητήρια, σε φυτεμένα δέντρα και πεζούλες, βρίσκονται οι τάφοι των πατεράδων και παππούδων, των προγόνων μας, επειδή μέσα μας επιβιώνουν άλλοτε σαν όνειρο και άλλοτε σαν εφιάλτης οι τρόποι, τα παθήματα, οι ματαιώσεις αλλά και τα επιτεύγματα τους, οι αγώνες τους, οι υπερβάσεις τους.
Ο Ελληνισμός δεν είναι ιδιότητα είναι ιδεολογικό πρωτίστως επίτευγμα. Σκέφτεσαι σαν Έλληνας, θυμάσαι σαν Έλληνας, ονειρεύεσαι σαν Έλληνας, εκρήγνυσαι σαν μαινόμενος Οδυσσέας και πεθαίνεις σαν Λεωνίδας ή καλόγερος Σαμουήλ, άρα ως Έλληνας…
Όποιος νομίζει ότι αρκεί ένα πιστοποιητικό γεννήσεως ή μια «εξέταση αίματος» για να καταγραφεί ως «Έλληνας» τότε είναι κακέκτυπο του Πετραίου προτύπου, του γεννημένου από τα λιθάρια Δευκαλίων και της Πύρρας.
Μάθαμε να σκεφτόμαστε «λογικά». Δηλαδή Δυτικά. Δηλαδή με τον τρόπο του Weber σε ένα τρόπο που γνώριζε κάθε ρίζα δέντρου του ότι οι εποχές αλλάζουν, άλλοτε είναι κακές, άλλοτε κακές, κάνουν κύκλους και ξαναγυρνάνε αλλά ο τόπος, ο τρόπος, ο «Καιρός των Ελλήνων» είναι πάντα εδώ! Είναι. Δεν φεύγει δεν αλλάζει, δεν μεταβάλλεται, δεν προδιαγράφεται, δεν αγοράζεται, δεν σταματά, ΕΙΝΑΙ. Ο χρόνος της Ελλάδας ΕΙΝΑΙ.
Για άλλους γίνεται αντιληπτός, μεταβιβάσιμος στους άλλους ως βιωθείσα εμπειρία μέσα από τους αρχαίους θεούς.
Για άλλους σαν τον γράφοντα σαν Ορθόδοξη επιβίωση μέσα από την κοτσίδα και τα ράσα του παπά, διαιώνιση της μορφής του ιεροφάντη των Ελευσινίων Μυστηρίων, μέσα από τους πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές ιερείς, τους δύο χορούς μοναχών και το «θρησκευτικό θέατρο» του Αγίου Όρους που διαφύλαξε ως εμάς την μορφή και το άκουσμα της Αρχαίας Τραγωδίας, μέσα από τον Διόνυσο και τον Χριστό που διατείνονται και διαλαλούν στον Αιώνα «Εγώ ειμί η Άμπελος».
Ο καθένας Έλληνας είναι Ελεύθερος να πιστεύει σε ό,τι θέλει. Ελεύθερος ως Έλλην. Αρκεί να γεύεται το κρασί ως Έλλην, να μυρίζει θυμάρι και αναμμένο από γριά της γειτονιάς λιβάνι, να γεύεται κάτω από τον πλάτανο καρπούζι ή Έρωτα, να μνημονεύει γονιούς πολεμιστές της Αντίστασης, του Αλβανικού,της Αλμυράς Ερήμου, του Φραγκοκάστελλου, φουστανελλάς ή Μυρμιδόνας, καθισμένος στην πλαγιά του Υμηττού ή του Ταύγετου, πάντα όμως κάτω από την σκιά των «δροσουλιτών» προπατόρων…
Έγραψε κάποιος «λογικός» σε σχόλιο προς την Olympiada πως είναι λίγο ή πολύ… φαντασιόπληκτη. Δεν είμαι δικηγόρος κανενός αλλά οι «μύθοι» όπως έλεγε ο Α.Λεντάκης δεν είναι μυθοπλασίες, είναι διήγηση Θεού. Όποιος δεν έχει διαβάσει «Βάκχες» όπου λέει ο ποιητής πως «την νύχτα συμβαίνουν τα μεγάλα», όποιος δεν έχει ακούσει «φαντασίες» γιαγιάς, ιστορίες σε καλύβα τσοπάνη ή αφηγήσεις για το Αφιόν Καραχισάρ και το Ουσάκ, από παππού ενώ ο βοριάς λυσομανά στα γεμάτα ξεραίλα και πέτρες υψίπεδα της Καρύστου, δεν ξέρει…
«Στην φύση αρέσει να μην φανερώνεται» λέει ο Τραγικός. Για αυτό όπως λέει ο Καβάφης λίγοι ακούν τον ήχο των γεγονότων που έρχονται ενώ έξω οι πολλοί δεν ακούν τίποτε…
Καλή Χρονιά συνέλληνες. Ο Καιρός κάνει πάλι τους κύκλους του. Δεν μας καλεί η επίπλαστη κοσμικότητα των περαστικών γκλάμ ζευγαριών να ταυτιστούμε με το «γυαλιστερό» λούστρο τους.
Δεν μας καλεί το εικοσαήμερο των διακοπών στην Μύκονο, την Σαντορίνη, την Ίο. Μας καλούν οι άγριες νύχτες τους που λίγοι έχουν ζήσει χωρίς να είναι τουρίστες.
Δεν μας καλεί το Κολωνάκι. Μας καλούν οι Τρείς Γέφυρες και το Περιστέρι και τα Μανιάτικα της νιότης μας, εκεί που μαθαίναμε όσο Φρόυντ, Λακάν και Αλτουσέρ δεν θα μάθουν ποτέ αυτοί αλλά μάθαμε και τι σημαίνει Τιμή, πάθος, συμμετοχή, σύμπνοια…
Οι καιροί δεν ζητούν «Δίκαιο». Αυτά είναι ξενομερίτικα σπουδάγματα που και εμείς μάθαμε. Αλλά μένει στο μυαλό περισσότερο η αρχαία Δικαιοσύνη παντρεμένη με πολύ οργή και αίμα με το «γδικιωμό», το άδικο αλλά και -μην φοβάστε διανοούμενοι της πλατείας Μαβίλη- με την Εκδίκηση (την Δικαίωση) που γύρευαν και έπαιρναν οι πρόγονοι της γιαγιάς μου της Κουμίνας, εκεί κοντά στον Νερατζιώνα ή την Κοίτα και το Έλος…
Ο «Καιρός των Ελλήνων» Ήταν, Είναι. Και Έρχεται