Πολλά έχουν γραφτεί, πολλά έχουν ειπωθεί όλο αυτό το διάστημα για "μεσσίες", "μαγικές λύσεις", και "συνταγές" για το γνωστό πια "ελληνικό ζήτημα". Πιθανόν ό,τι θα μπορούσε να έχει διατυπωθεί ήδη διατυπώθηκε. Στην παρούσα φάση και μετά από την εξακολουθούμενη αδυναμία της Ελλάδας (κράτους και τραπεζών μην το ξεχνάμε) να δανείζεται χρήμα από την ελεύθερη αγορά, όπως περιγράφαμε και στο προηγούμενο άρθρο μας, φαίνεται ότι υπάρχει σε εξέλιξη μια διαδικασία εθελοντικής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους που.....διακρατείται από ιδιώτες επενδυτές, υπό τη μορφή μετακύλισης και με την ευρωπαϊκή εποπτεία. Τα περισσότερα αγαπητέ αναγνώστη θα τα έχεις διαβάσει κι αλλού. Εγώ όμως έρχομαι να κάνω δυο πράγματα:
Να επισημάνω το "οικονομικό παράδοξο" της όλης διαδικασίας.
Να προτείνω μια προσέγγιση για την οποία πιθανόν να μην έχεις ακούσει από αλλού.
Πρώτα λοιπόν, που βρίσκεται το "οικονομικό παράδοξο" στο επιχειρούμενο rollover, δηλαδή στην εθελοντική διακράτηση και μετακύλιση του ελληνικού χρέους και μάλιστα χωρίς αυτό να αποτελέσει πιστωτικό γεγονός, δηλαδή μια μερική αθέτηση της εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους από το ελληνικό κράτος. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν.
Η Ευρωπαϊκή ηγεσία θα ήθελε πάρα πολύ να μας πείσει, τόσο τους φορολογούμενους ευρωπαίους πολίτες όσο και τους εμπλεκόμενους με το ζήτημα (τράπεζες, οίκους αξιολόγησης, επενδυτές κλπ) ότι μπορεί να υποστηρίξει αλλά και να εγγυηθεί πολιτικά και οικονομικά μια διαδικασία μέσα από την οποία θα καταστήσει ελκυστική την διακράτηση ελληνικών ομολόγων, με απλά λόγια να μην ζητήσουν οι πιστωτές μας να πληρωθούν τα συνομολογηθέντα με το ελληνικό δημόσιο κατά την αγορά του ομολόγου αλλά εθελοντικά να τα επανεπενδύσουν στην ελληνική οικονομία, επαναγοράζοντας ελληνικό χρέος. Αν πχ. η Χ ευρωπαϊκή ή άλλη τράπεζα έχει αγοράσει ένα ομόλογο που λήγει το 2012 ας πούμε και πρέπει να εισπράξει 1 δις, να μην προβεί στην είσπραξή του αλλά με αυτό το 1 δις να επαναγοράσει "αυτόματα" ελληνικό χρέος, πιθανόν με διαφορετικούς όρους, όπου και πάλι ας πούμε ότι είναι ευνοϊκότεροι για την ίδια την Τράπεζα ή τον πιστωτή ευρύτερα. Αυτή με απλά λόγια είναι η ευρωπαϊκή προσέγγιση για το ελληνικό χρέος. Εδώ η Ευρωπαϊκή ηγεσία αφήνει να εννοηθεί ότι θα υπάρξουν και επιπλέον εγγυήσεις ώστε να καταστεί ακόμη πιο ελκυστική η όλη διαδικασία.
Που είναι το "οικονομικό παράδοξο"; Απλούστατα: Αν τα "νέα" ελληνικά ομόλογα - αυτά δηλαδή που θα αντικαστήσουν τα ωριμάζοντα ώστε να υλοποιηθεί το rollover- είναι τόσο ελκυστικά, επειδή ας πούμε προικοδοτηθούν με "ευρωπαϊκές εγγυήσεις" ή άλλα καλούδια τότε εφόσον λειτουργούμε -υποτίθεται - σε ελεύθερη αγορά, αυτά τα ομόλογα θα πρέπει να γίνουν ανάρπαστα. Οπότε χάνεται αφενός το "εθελοντικό" του πράγματος, δεν υπάρχει λόγος να "παρακαλάμε" εμείς ή οι εταίροι μας τους πιστωτές μας, αλλά και η αξία αυτών των ομολόγων θα καταστεί μεγαλύτερη στην ελεύθερη αγορά από ότι να τα "πουλάμε" εμείς ή μαζί με τους Ευρωπαίους μέσω συμφωνιών με τους πιστωτές μας. Δηλαδή, αν τελικά οι Ευρωπαίοι πρόκειται να εγγυηθούν μέρος του ελληνικού χρέους και δι' αυτών των εγγυήσεων να "πείσουν" τους επενδυτές να διακρατήσουν ελληνικό χρέος τότε ουσιαστικά αναφερόμαστε σε ένα εντελώς νέο οικονομικό προϊόν, όπου εκδότης θα είναι η Ελλάδα και εγγυητής η Ευρώπη. Ένας τύπος ευρω-ομολόγου δηλαδή αλλά από το "παράθυρο" και μέσω αυτού του νέου "εργαλείου" θα επιχειρηθεί η μετακύλιση του ελληνικού χρέους. Και θα μου πεις "και που είναι το κακό; Δανείζεται η Ελλάδα, εγγυώνται οι Ευρωπαίοι και όλα πάνε καλά". Το πρόβλημα φίλτατε είναι ότι το νέο αυτό προϊόν (ελληνικό χρέος με ευρωπαϊκή εγγύηση) θα αξιολογηθεί προφανώς πιο "ψηλά" από ότι το υφιστάμενο ελληνικό χρέος αφού θα έχει υψηλότερη εγγύηση, προφανώς όλοι οι ιδιώτες επενδυτές θα τρέξουν να πουλήσουν ομόλογα του παλιού χρέους για να έχουν ρευστότητα ώστε να αγοράσουν από το "καλό" και έτσι θα οδηγήσεις το ελληνικό χρηματοπιστωτικό και ασφαλιστικό σύστημα ακόμη πιο βαθειά στα τάρταρα. Επίσης, μην ξεχνάς ότι μέρος αυτού του νέου προϊόντος οι πιστωτές δε θα το βάλουν στα "αμπάρια". Θα το τιτλοποιήσουν - δηλαδή θα φτιάξουν κι άλλα πιο σύνθετα προϊόντα μ' αυτό - θα το διαθέσουν ως ενέχυρο για να δανειστούν ρευστότητα και βεβαίως θα μπορούσαν να το πουλήσουν και στη δευτερογενή αγορά. Στο ενδεχόμενο δηλαδή που η Ευρώπη επιλέξει αυτή τη διαδικασία, ουσιαστικά θα έχει εκδώσει ένα ευρω-ομόλογο αναλαμβάνοντας να εγγυηθεί το ελληνικό χρέος. Συνέπειες;
Η Ευρώπη - μαζί με το ΔΝΤ - στο "τέλος της μέρας" θα έχει δανείσει στο ελληνικό κράτος 220 δις ευρώ ουσιαστικά εξαγοράζοντας το ισόποσο από το "παλιό χρέος" της Ελλάδας - αυτό το μεγάλο των 340 δις περίπου - το οποίο η χώρα μας είχε αντλήσει από την ελέυθερη αγορά, δηλαδή το ελληνικό χρέος θα έχει μετατραπεί σε διακρατικό, ενώ θα έχει αναλάβει να εγγυηθεί και μέρος του υπόλοιπου, μέσω της διαδικασίας των εγγυήσεων που περιγράψαμε πιο πάνω. Αν αυτή η λύση αποτελεί την "απάντηση" της Ευρώπης στο πρόβλημα χρέους του Νότου και της Ιρλανδίας, τότε πολύ γρήγορα οι αγορές θα τρέξουν να πιέσουν προς αυτήν την κατέυθυνση για το σύνολο του ευρωπαϊκού χρέους, αφού πράγματι θα είναι πολύ ελκυστικό να έχεις στα χέρια σου ομόλογα που ξέρεις ότι θα πληρωθούν με ευρωπαϊκή εγγύηση. Συνεπώς, όλο το ευρωπαϊκό χρέος - που δεν είναι και λίγο 1,5 τρις ευρώ λένε...- θα πιεστεί από τις αγορές ώστε να μετατραπεί σε διακρατικό. Για να μη το ζαλίζουμε, μπορεί η Γερμανία με λίγη βοήθεια από την Ολλανδία και τη Φινλανδία να αγοράσει όλο το ευρωπαϊκό χρέος; Κι αν μπορεί θέλει; Κι αν θέλει, τι θέλουν οι φορολογούμενοι διότι αυτοί θα πληρώσουν τελικά;
Η Ελλάδα θα εξαρτάται ουσιαστικά από την Ευρώπη σε ό,τι αφορά τη ρευστότητα και το δανεισμό της. Κάθε αυξομείωση επιτοκίων της ΕΚΤ - διάβαζει Γερμανία - θα επηρεάζει άμεσα το ελληνικό διακρατικό πλέον χρέος και βεβαίως αλλάζουν εντελώς οι όροι διαπραγμάτευσης με οποιονδήποτε και για οτιδήποτε. Οι κίνδυνοι είναι προφανείς.
Αναρτήσεις
0 ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ:
Δημοσίευση σχολίου