Συγκριτικά με τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις είναι νομίζω εμφανής η διαφορά στην αντιμετώπιση των υποτιθέμενων κομμάτων εξουσίας από τους πολίτες. Πάνε πια οι πολυπληθείς συγκεντρώσεις, τα συνθήματα, οι ενθουσιώδεις χειραψίες. Μεταξύ συγγενών και φίλων ήταν οι λεγόμενες προεκλογικές ομιλίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με πιο χτυπητή απ’όλα την απουσία της νεολαίας. Έπηξε το μάτι μας στους υπερήλικες και στους αλλοδαπούς επαγγελματίες οπαδούς, ενώ τα σκηνοθετικά κόλπα των τηλεοπτικών καναλιών που επιστρατεύθηκαν για να παρουσιάσουν αυτές τις μίζερες συναθροίσεις ως…μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις δεν πείθουν πια κανέναν…Επίσης χαρακτηριστικό ήταν ότι οι αρχηγοί και τα στελέχη των κομμάτων που ψήφισαν το μνημόνιο απέφυγαν δεόντως τις ομιλίες σε ανοιχτούς χώρους και προτίμησαν κλειστά γήπεδα και τα συναφή, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να τα γεμίσουν. Είναι πασιφανές πλέον ότι αποφεύγουν κάθε επαφή με τον ίδιο αυτό κόσμο που καλούν να τους ψηφίσει, αφενός για να μην προπηλακιστούν δημοσίως και αφετέρου γιατί πολύ απλά δεν έχουν κάτι καινούριο να πουν, ούτε κάποιο επιχείρημα που να δικαιολογεί τα όσα έκαναν μέχρι τώρα. Δυστυχώς γι’αυτούς, ενώ τα προηγούμενα χρόνια δεν βλέπαμε ή δεν θέλαμε να δούμε το κακό που προκαλούσαν σε μας και τον τόπο μας, πλέον οι συνέπειες στην καθημερινότητά μας παραείναι εμφανείς για να τις αγνοήσουμε…Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας πια σε αυτή τη χώρα, νομίζω, που να μην έχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χτυπηθεί από την κρίση, με εξαίρεση φυσικά τους λίγους προνομιούχους. Άλλοι χάνουν τη δουλειά τους, άλλοι υφίστανται μειώσεις μισθών, άλλοι βάζουν λουκέτο στο μαγαζί τους, άλλοι αναγκάζονται να φύγουν να δουλέψουν στο εξωτερικό, και όλοι μαζί πληρώνουμε το μάρμαρο, το οποίο μάρμαρο αν κάνουμε το λάθος και εμπιστευτούμε πάλι αυτούς που μας ‘έσωζαν’ τόσα χρόνια θα γίνει ταφόπλακα και θα μας πλακώσει οριστικά. Έτσι, ελλείψει επιχειρημάτων, έχουμε για μια ακόμα φορά εκβιαστικά διλήμματα…Ακριβώς αυτές τις τελευταίες μέρες, άρχισαν πάλι οι γνωστές απειλές έξωθεν και έσωθεν. Αν δεν έχουμε, λέει, σταθερή κυβέρνηση, δε θα μας εμπιστεύονται, θα μας διώξουν από το ευρώ, θα χρεωκοπήσουμε, και πάει λέγοντας. Είναι άραγε τυχαίο που όλες αυτές οι δηλώσεις περί χρεωκοπίας, απαίτησης να ‘σεβαστούμε τις συμφωνίες που υπογράψαμε’ κλπ. ξανάρχισαν μόλις φάνηκε στις δημοσκοπήσεις ότι όχι μόνο το ένα από τα δύο, αλλά ούτε και η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ μαζί πιθανόν να μη βγάλουν αυτοδύναμη κυβέρνηση; Δε νομίζω… Μόνο που αυτό το δίλημμα έχει βρωμίσει πλέον από την τόση χρήση που του έχουν κάνει, και δεν το πιστεύει πια κανείς. Αλλά ακόμα κι αν κάποιοι το πιστεύουν, η πιθανή χρεωκοπία τώρα πια φαντάζει προτιμότερη από τα βέβαια απάνθρωπα μέτρα που μας περιμένουν τον Ιούνιο, και που έχουν αποφασιστεί πριν από μας για μας και υπογραφεί από τα ίδια κόμματα που τώρα έχουν το θράσος να δεσμεύονται ότι δεν θα πάρουν άλλα μέτρα! Εντάξει, φανήκαμε αρκετά ηλίθιοι στις πολιτικές μας επιλογές στο παρελθόν, αλλά τόσο ηλίθιοι δεν είμαστε! Ή τουλάχιστον, έτσι θέλω να ελπίζω…η αδιάφορη στάση των πολιτών στις εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μου δίνει ελπίδες ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα έχουμε τη λογική και το θάρρος να εκφράσουμε ανοιχτά τη διαφωνία μας στις επιλογές που μας επέβαλλαν χωρίς να μας ρωτήσουν.
Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά του ζητήματος…το αν θα υπάρξει μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση που να μπορούμε να διαλέξουμε. Σε αυτές τις εκλογές παρατηρήθηκε μια πρωτοφανής πολυδιάσπαση των δυο πρώην μεγάλων κομμάτων αλλά και της αριστεράς, που οδήγησε στην κάθοδο στις εκλογές πολλών και διαφόρων υποψηφίων αρχηγών κομμάτων για όλα τα γούστα, από την αριστερά ως και την άκρα δεξιά. Πληθώρα υποψηφίων είχαμε φυσικά και παλιότερα, η διαφορά όμως τώρα είναι ότι ενώ παλιότερα τα πολυάριθμα μικρά κόμματα δεν είχαν καμία τύχη στις εκλογές, αυτή τη φορά παρατηρείται και μια διάσπαση στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος που μάλλον θα έχει ως αποτέλεσμα την είσοδο πολύ περισσότερων κομμάτων στη βουλή. Είναι βέβαιο ότι αν προκύψει κυβέρνηση μετά τις εκλογές αυτές θα είναι κυβέρνηση συνεργασίας, και μάλιστα πιθανότατα περισσότερων από δύο κομμάτων. Το θέμα είναι αν μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορεί να εκτελέσει το όποιο πρόγραμμά της, με δεδομένες τις διαφωνίες μεταξύ των συμμετεχόντων κομμάτων. Όμως εγώ πιστεύω πως παρά τις δυσκολίες που σίγουρα θα υπάρξουν, είναι προτιμότερη μια κυβέρνηση συνεργασίας από μια αυτοδύναμη κυβέρνηση ούτως ώστε να υπάρχει έστω μια δικλείδα ασφαλείας που να μην επιτρέπει την ανεξέλεγκτη εφαρμογή στις πλάτες μας των όσων διατάζει η κ. Μέρκελ και το ΔΝΤ. Αυτό βέβαια ισχύει μόνο στην περίπτωση που η κυβέρνηση συνεργασίας δεν αποτελείται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Διότι αυτά τα δύο κόμματα μας απέδειξαν, νομίζω, ξεκάθαρα τους τελευταίους έξι μήνες ότι μπορούν μια χαρά να συνεργαστούν υπακούοντας τυφλά στις προσταγές της τρόικας, και τέτοια συνεργασία καλύτερα να μας λείπει…Κατά τα άλλα όμως, προσωπικά δε θα είχα αντίρρηση να δω συνεργασίες κομμάτων ακόμα και από διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους, αν αυτό θα σήμαινε μια συνειδητή προσπάθεια να απαλλαγούμε από το βραχνά του μνημονίου. Αρκετά κόμματα, όπως το ΚΚΕ, για λόγους ιδεολογικής καθαρότητας και πολιτικών διαφωνιών αρνούνται κάθε συνεργασία με άλλες παρατάξεις, ακόμα και αν αυτές είναι αντιμνημονιακές. Όμως ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουν αυτή την άκαμπτη και δυσκοίλια στάση τους, γιατί πλέον οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις είναι μια πολυτέλεια που δεν έχουμε. Διαφωνίες υπάρχουν και θα υπάρχουν, αλλά η λογική ‘επιτρέπω να συμβεί το μεγαλύτερο κακό γιατί δε μπορώ να συμβιβαστώ με το μικρότερο’ αυτή τη στιγμή είναι όχι μόνο στενόμυαλη αλλά και επικίνδυνη. Όποιος πράγματι θέλει να βοηθήσει τους πολίτες αυτής της χώρας, τώρα είναι η ώρα να βγει μπροστά και να κάνει ό,τι μπορεί, χωρίς να περιορίζεται από μικροκομματικές παρωπίδες. Οι ψήφοι που θα δώσει ο λαός σε αυτές τις εκλογές θα είναι μόνο για μια φορά. Όποιος δεν τις σεβαστεί και δεν δείξει με τις πράξεις του ότι πασχίζει για το μέλλον των ψηφοφόρων του όχι μόνο δεν θα έχει άλλη ευκαιρία, αλλά θα εκδιωχτεί από το πολιτικό σκηνικό όπως εκδιώχτηκε και ο Παπανδρέου μετά από μισή μόνο κυβερνητική θητεία. Η εποχή που οι πολίτες ακολουθούσαν τους πολιτικούς σαν πρόβατα πέρασε ανεπιστρεπτί. Όσοι ασχολούνται με τα κοινά πρέπει να αποδεικνύουν την αξία τους κάθε μέρα, και με τις δεδομένες συνθήκες αυτό είναι ίσως πιο δύσκολο από ποτέ. Όμως εγώ θεωρώ πως είναι καλύτερα έτσι. Μέχρι τώρα, το να είναι κανείς πολιτικός παραήταν εύκολο, αρκεί να μπορούσε να ψεύδεται ασύστολα. Τώρα πια, ευτυχώς, φαίνεται πως δεν αρκεί αυτό.
Καλή ψήφο σε όλους με καθαρή σκέψη και συνείδηση…
Αναρτήσεις
0 ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ:
Δημοσίευση σχολίου