Η εκπαίδευση στο μάτι του κυκλώνα

Την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι δέχονται την πιο βάναυση επίθεση σε δικαιώματα και κεκτημένα ενός αιώνα, η όποια προσπάθεια αντίστασης βρίσκει αναχώματα όχι μόνο σε επίπεδο δρόμου από τις δυνάμεις καταστολής, αλλά και από την ίδια την συνδικαλιστική ηγεσία. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ καθυσηχάζει την τρόικα και την κυβέρνηση ότι οι απεργίες δε θα συνεχιστούν, εφόσον το μνημόνιο και τα νέα μέτρα είναι πλέον γεγονός, διαδραματίζοντας το ρόλο του ταξικού προδότη. Εκμεταλλευόμενη το κλίμα αβεβαιότητας και απογοήτευσης και πιεζόμενη από την αστική τάξη, η κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτη τις αντιδραστικές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, την ίδια στιγμή που η μαζικότητα της πορείας του πολυτεχνείου έδειξε ότι ο αγώνας είναι η μόνη λύση.
Η ανάγκη για προλεταριοποιημένη διανόηση και ταυτόχρονα για όλο και περισσότερη εξειδίκευση από μεριάς της αστικής τάξης , είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο ο τομέας της εκπαίδευσης επιλέγεται ως ένας τομέας συνεχών μεταρρυθμίσεων και καταλήγει να βρίσκεται πάντα στο στόχαστο των αστικών κυβερνήσεων. Ταυτόχρονα υλοποιείται και ο στόχος της κυβέρνησης και της αστικής τάξης για όσο το δυνατόν λιγότερη χρηματοδότηση όσον αφορά την εκπαίδευση.
Η Άννα Διαμαντοπούλου και το επιτελείο τεχνοκρατών που την πλαισιώνει, σκοπεύουν όχι μόνο να αναμορφώσουν τη δομή και το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, αλλά και να αλλάξουν άρδην τη φύση του εκπαιδευτικού συστήματος στο σύνολό του. Στο στόχαστρο δεν μπαίνει μόνο η τριτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση. Η αντι-μεταρρύθμιση διαπερνά όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ξεκινόντας από την προσχολική αγωγή, που μέσω της εφαρμογής του Καλλικράτη γίνεται το πέρασμα των προσχολικών και σχολικών μονάδων από το υπουργείο παιδείας στους δήμους και τις περιφέρειες, όσον αφορά τη διοίηση και τη χρηματοδότηση. Η κυβέρνηση δείχνει τις προθέσεις της να καταστρέψει από τη ρίζα τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση.
Το «νέο σχολείο» κάτεργο για μαθητές και εκπαιδευτικούς
Με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για την παιδείατην άνοιξη του 2010, γίνεται φανερό ότι η επίθεση στην εκπαίδευση λαμβάνει χώρα σε όλες τις βαθμίδες. Εισάγεται η αξιολόγηση των σχολείων βάσει των αναγκών των επιχειρήσεων, από την οποία θα απορρέει η πενιχρή χρηματοδότηση που πλέον θα καλύπτουν μόνο οι Δήμοι και ιδιώτες. Οι συγχωνεύσεις τμημάτων και καταργήσεις σχολείων που συμπλέουν και με τον Καλλικράτη, σε συνδυασμό με την αύξηση των υποχρεωτικών ωρών παρακολούθησης θα δημιουργήσουν το νέο σχολείο-κάτεργο τόσο για τους μαθητές, όσο και για τους εκπαιδευτικούς. Επιτρέπεται σε όποιον το επιθυμεί (ιδιωτική εταιρεία, δημοτική αρχή, φιλανθρωπικό ίδρυμα, σύλλογο γονέων) να ιδρύσει σχολείο λαμβάνοντας επιχορήγηση από τον δήμο. Αυτού του τύπου τα σχολεία έχουν προφανώς το δικαίωμα να επιλέγουν μόνα τους εκπαιδευτικούς, αλλά ακόμα και τους μαθητές, προκειμένου να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες ομαλότητας, που θα τους εξασφαλίζει μεγαλύτερη δημοτική χρηματοδότηση, μέσω της αξιολόγησης από κάποια δημόσια σχολεία. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται να μπει και τέλος στις κινητοποιήσεις τόσο των εκπαιδευτικών, όσο και των μαθητών. Οι εκπαιδευτικοί – λάστιχο καλούνται να καλύπτουν θέσεις διαφόρων σχολείων, με συνεχείς μετακινήσεις, πολλές φορές ακόμα και χωρίς πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, όπως οι ωρομίσθιοι και οι αναπληρωτές.