39% των Ελλήνων διαθέτει δεύτερη κατοικία – Στροφή στα εξοχικά και την ενεργειακή απόδοση

 

Νέες τάσεις και προτεραιότητες διαμορφώνονται στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη όσον αφορά τα κριτήρια με τα οποία οι αγοραστές ακινήτων επιλέγουν κατοικία, ενώ καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις στον τομέα του Real Estate θα συνεχίσει να παίζει η αγορά δεύτερης ή εξοχικής κατοικίας στα επόμενα χρόνια.

Σύμφωνα με την πανευρωπαϊκή έρευνα «European Housing Trend Report 2024» του κτηματομεσιτικού δικτύου RE/MAX Europe, η ύπαρξη υπαίθριου χώρου και η ενεργειακή απόδοση αποτελούν τα πιο σημαντικά κριτήρια επιλογής κατοικίας για τους Ευρωπαίους πολίτες, ιδιαίτερα μετά την πανδημία και την ενεργειακή κρίση που ακολούθησε. Στην έρευνα, το 44% των ερωτηθέντων αναφέρουν ότι η πρόσβαση σε υπαίθριο χώρο είναι κρίσιμη για την επιλογή τους, με τους Γερμανούς (54%) και Ιταλούς (52%) να τοποθετούν το ζήτημα αυτό ως προτεραιότητα. Ακολουθεί η ενεργειακή απόδοση των κτιρίων, την οποία οι Ούγγροι (54%) θεωρούν ως την πιο σημαντική παράμετρο.

Από την άλλη, το 51% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι προτεραιότητα για αυτούς είναι οι προσιτές τιμές και όχι η τοποθεσία του ακινήτου, με την τάση αυτή να είναι ιδιαίτερα έντονη στην Ελλάδα (59%), την Ιρλανδία (58%) και την Ιταλία (58%). Αντίθετα, η ύπαρξη καλού συγκοινωνιακού δικτύου και η εγγύτητα με φίλους και συγγενείς φαντάζουν λιγότερο σημαντικά. Μόνο το 32% πιστεύει ότι οι συγκοινωνίες είναι πιο σημαντικές από την τοποθεσία, ενώ το 35% προτιμά να είναι κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα, παραμελώντας τη γεωγραφική τοποθεσία του σπιτιού.

Αυτή η αλλαγή στις προτεραιότητες αντικατοπτρίζει τις εξελίξεις στον τρόπο ζωής και τις συνθήκες διαβίωσης στην Ευρώπη, όπως προκύπτει από την έρευνα “RE/MAX European Housing Trend Report 2024” με τη συμμετοχή 20.000 Ευρωπαίων πολιτών. Η επιθυμία για υπαίθριο χώρο και ενεργειακή απόδοση, ενισχυμένη από περιβαλλοντικές ανησυχίες και τις συνθήκες μετά την πανδημία, δείχνει ότι ο μελλοντικός σχεδιασμός οικιστικής ανάπτυξης θα πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτές τις νέες απαιτήσεις.

Ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους έχουν δεύτερο σπίτι

Η αγορά δεύτερης κατοικίας εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στην ευρωπαϊκή αγορά ακινήτων, με το 25% των Ευρωπαίων να κατέχουν δεύτερη κατοικία, κυρίως για διακοπές ή συνταξιοδότηση. Στη Βουλγαρία, το 46% των ιδιοκτητών κατοικιών έχουν δεύτερο ακίνητο, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο το ποσοστό αυτό είναι μόλις 10%, λόγω υψηλών τιμών ακινήτων και κόστους ζωής. Στην Ελλάδα, το 39% των ερωτηθέντων διαθέτουν δεύτερη κατοικία.

Η πλειονότητα των Ευρωπαίων που κατέχουν δεύτερη κατοικία την χρησιμοποιούν ως εξοχική (44%) ή για τη συνταξιοδότησή τους (23%). Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι το 39% των ιδιοκτητών έχουν τη δεύτερη κατοικία στην ίδια χώρα, ενώ οι πολίτες από χώρες με ψυχρότερο κλίμα (όπως η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο) προτιμούν να την αποκτούν σε πιο θερμές περιοχές του εξωτερικού.
Η αγορά δεύτερης κατοικίας παραμένει σημαντικός στόχος για πολλούς Ευρωπαίους, με το 13% των ιδιοκτητών να δηλώνουν ότι σκοπεύουν να αποκτήσουν μια δεύτερη κατοικία στο μέλλον.

Λόγοι απόκτησης δεύτερης κατοικίας:
44% Εξοχική κατοικία
23% Για τη συνταξιοδότηση
17% Για τα παιδιά, όταν επιθυμήσουν να μετακομίσουν
16% Ενοικίαση του ακινήτου (π.χ. μέσω Airbnb, βραχυχρόνιες μισθώσεις)
16% Εκμίσθωση ακινήτου ετήσιας διάρκειας
14% Μέρος ενός χαρτοφυλακίου επενδύσεων
10% Διαμονή μεταξύ δύο πόλεων (π.χ. για εργασία)
5% Μετατροπή για επαγγελματική χρήση (π.χ. ως ξενοδοχείο, κατάστημα)

newsbeast.gr

Continue Reading

Χαμηλότερος δυστυχώς από το 2000 ο μέσος μισθός στην Ελλάδα!

 Κατά 35,4% έχει αυξηθεί ο κατώτατος μισθός από το 2019, ενώ η δέσμευση της κυβέρνησης είναι να φτάσει τα 950 ευρώ το 2027. Σε σχέση με το 2019 το κέρδος για τους εργαζόμενους ισοδυναμεί πλέον με 5 επιπλέον καθαρούς μισθούς του 2019 στην τσέπη ετησίως.

Μετά την τελευταία αύξηση στα 880 ευρώ, ο δρόμος προς τα 950 ευρώ καθίσταται ευκολότερος και με σχεδόν μεγάλη βεβαιότητα μπορεί να συμπεράνει κανείς πως ο πήχης αυτός θα ξεπεραστεί το 2027, δηλαδή ο κατώτατος θα ξεπεράσει τα 950 ευρώ. Σε κάθε περίπτωση την επόμενη διετία 2026 και 2027 θα πρέπει να δοθούν μεσοσταθμικές αυξήσεις της τάξης των 40 με 50 ευρώ ετησίως, ώστε από τα 880 ευρώ που είναι σήμερα ο κατώτατος μισθός να διαμορφωθεί στα 920 ευρώ το 2026 και στα 950 ευρώ ή και πιο πάνω το 2027.

Ωστόσο, στις εκθέσεις τους για τον κατώτατο μισθό, οι επιστημονικοί φορείς επισημαίνουν ότι την ανοδική πορεία του κατώτατου μισθού δεν ακολουθεί ο μέσος μισθός, ο οποίος δεν είναι μόνο καθηλωμένος αλλά και χαμηλότερος από το 2000.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρουν, ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα είναι υψηλότερος κατά 5,9% σε σχέση με το 2000, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με τον μέσο μισθό, που παραμένει χαμηλότερος κατά 12,4% από το 2000.

Τα στοιχεία

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, κατά 5,4% αυξήθηκαν οι μισθοί στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας, με εξαίρεση τον πρωτογενή τομέα και τις δραστηριότητες νοικοκυριών, στο Δ’ τρίμηνο του 2024, ενώ για το σύνολο του περασμένου έτους η αύξηση ήταν 4,6%.

Στο ίδιο μήκος κύματος, το νέο Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο 2025-2028 προβλέπει ότι οι μισθοί θα αυξάνονται με ρυθμό 4,5%, ενώ και η Τράπεζα της Ελλάδος προβλέπει αυξήσεις 5% κατ’ έτος.

Ωστόσο, σύμφωνα με την ΕΡΓΑΝΗ, τα στοιχεία της οποίας βασίζονται στις ΑΠΔ και αποδίδουν την σκληρή πραγματικότητα της αγοράς, το 2024 ο μέσος μισθός έφθασε κατά μέσο όρο τα 1.342 ευρώ, ενώ ο μέσος μισθός πλήρους απασχόλησης διαμορφώθηκε στα 1.476 ευρώ. Δηλαδή, κατέγραψε αύξηση μόλις κατά 2,6%.

Το ΙΟΒΕ

Και πάλι όμως, ο «χάρτης» των μισθών έχει διαφοροποιήσεις ανάλογα με το μέγεθος της επιχείρησης. Όπως αναφέρει στην έκθεσή του το ΙΟΒΕ:

Ένα μεγάλο μέρος των απασχολούμενων μισθωτών (περί τους 719.000 ή 28,5% του συνόλου) απασχολούνταν το 2024 σε μικρές επιχειρήσεις κάτω των 10 ατόμων. Στις μικρές επιχειρήσεις, ο μέσος μισθός ήταν 1.099 ευρώ το 2024, ενώ ο βαθμός συμπίεσης μισθών στις εν λόγω επιχειρήσεις είναι εξαιρετικά υψηλός, με τον λόγο κατώτατου προς μέσο μισθό να αγγίζει το 79%, με αποτέλεσμα αυτοί οι κλάδοι και αυτές οι επιχειρήσεις να επηρεάζονται άμεσα από μεταβολές του κατώτατου μισθού.

Ενδεικτικά, η εστίαση, ο τουρισμός και η ψυχαγωγία είναι οι κλάδοι με τα χαμηλότερα ποσοστά πλήρους απασχόλησης. Συμπερασματικά, οι μεταβολές του κατώτατου μισθού αναμένεται να έχουν άμεσες επιδράσεις σε μεγαλύτερο μερίδιο εργαζομένων με ευέλικτες μορφές απασχόλησης, εργαζομένων σε μικρομεσαίες εταιρείες, καθώς και εργαζομένων σε κλάδους υπηρεσιών.

Επίσης, ενώ οι μεταβολές στον κατώτατο μισθό τα τελευταία έτη έχουν καλύψει τις αυξήσεις στο γενικό επίπεδο των τιμών, δεν παρατηρείται το ίδιο και για τους μέσους μισθούς στην οικονομία. Ενδεικτικά, ο πραγματικός μέσος μισθός, σε συνέχεια σωρευτικής ανόδου κατά 25% την περίοδο 2000-2009, κατέγραψε συστηματική υποχώρηση την περίοδο 2010-2023, σωρευτικά κατά 30%, με αποτέλεσμα το 2022 να παραμένει σε πραγματικούς όρους 12,4% χαμηλότερος από το 2000. Αντίθετα, σε πραγματικούς όρους, ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα το 2023 καταγράφεται 5,9% υψηλότερος από τον αντίστοιχο το 2000. Αυτό συνεπάγεται ολοένα και μεγαλύτερη σύγκλιση μεταξύ του κατώτατου και του μέσου μισθού, σε πραγματικούς όρους τα τελευταία χρόνια.

Η ΤτΕ

Την ίδια ώρα, στην έκθεσή της για τον κατώτατο μισθό, η Τράπεζα της Ελλάδος επιβεβαιώνει τα ευρήματα των προηγούμενων ετών ότι οι επιδράσεις διάχυσης είναι ιδιαίτερα έντονες σε μισθολογικά κλιμάκια που βρίσκονται κοντά στον κατώτατο μισθό. Εκτιμάται ότι, όπως και με τις προηγούμενες αυξήσεις του κατώτατου μισθού, για κάθε ποσοστιαία μονάδα αύξησης του κατώτατου μισθού, ο μέσος μισθός ανά εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα αυξάνεται κατά περίπου 0,5%. Από την άλλη πλευρά, παρατηρείται ότι το ποσοστό θέσεων εργασίας που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό μειώθηκε σημαντικά το 2023, παρά την αύξηση του κατώτατου μισθού, με αντίστοιχη αύξηση των θέσεων εργασίας στα κλιμάκια μηνιαίων αποδοχών 901-1.000 και 1.001-1.200 ευρώ. Αυτό ενδεχομένως είναι μία ένδειξη στενότητας στην αγορά εργασίας, η οποία αντιδρά με μείωση των ευέλικτων μορφών εργασίας και με αυξήσεις μισθών πέραν του κατώτατου για την εξεύρεση εργατικού δυναμικού.

Continue Reading

Η Ελλάδα στην κορυφή της παραοικονομίας και διαφθοράςστην Ευρώπη

 

Η παραοικονομία παραμένει ένα από τα πιο σύνθετα και επιζήμια φαινόμενα για τις εθνικές οικονομίες, στερώντας δημόσια έσοδα, ενισχύοντας την ανισότητα και υπονομεύοντας την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Μια πρόσφατη έκθεση του Κέντρου Οικονομικής Πολιτικής Έρευνας (CEPR) από τους οικονομολόγους Francesco Pappadà και Kenneth Rogoff, φέρνει ξανά στο προσκήνιο το μέγεθος της σκιώδους οικονομίας στην Ε.Ε. – και η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή.

Ελλάδα: 36% παραοικονομία… Πρωταθλήτρια Ευρώπης

Η μελέτη αποκαλύπτει πως η παραοικονομία στην Ελλάδα αντιστοιχεί στο 36% του ΑΕΠ, ποσοστό υπερδιπλάσιο του μέσου όρου των ανεπτυγμένων κρατών (17%) και πολύ πάνω από τη μέση εκτίμηση της Ε.Ε. Παρά τις προσπάθειες ψηφιοποίησης, ελέγχων και θεσμικών αλλαγών, η έκταση της ανεπίσημης οικονομικής δραστηριότητας παραμένει ανησυχητική.

Οι άλλες χώρες

Ακολουθούν η Ιταλία (31%) και η Ισπανία (24%) — δύο χώρες του Νότου που επίσης επηρεάζονται έντονα από το φαινόμενο. Ίδιο ποσοστό με την Ισπανία παρουσιάζει και η Πορτογαλία, ενώ Λιθουανία, Λετονία και Βουλγαρία ακολουθούν με 20%.

Η Γαλλία καταγράφει 14%, η Γερμανία 13%, ενώ χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης όπως η Αυστρία, η Δανία, η Σλοβενία, η Σουηδία και η Ελβετία βρίσκονται σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα (από 9% έως 6%). Στην τελευταία θέση, το Βέλγιο, με μόλις 5% παραοικονομία.

Τι σημαίνει πρακτικά η παραοικονομία

Η παραοικονομία περιλαμβάνει:

• Φοροδιαφυγή
• Αδήλωτη εργασία
• Μη καταγεγραμμένες συναλλαγές
• «Μαύρο» χρήμα

Ταυτόχρονα, περιορίζει τη φορολογική ικανότητα του κράτους, αδικεί τις συνεπείς επιχειρήσεις, και υπονομεύει τις κοινωνικές υπηρεσίες, όπως η υγεία, η εκπαίδευση και η πρόνοια.

Η εικόνα διαχρονικά

Η έκθεση σημειώνει ότι από το 1999 μέχρι το 2020, η Ελλάδα παρουσίασε αύξηση της παραοικονομίας κατά 4%. Εντυπωσιακή είναι η αύξηση σε χώρες όπως η Ισπανία και η Λετονία (+7%), ενώ σε πιο ανεπτυγμένα κράτη όπως η Γερμανία, η Αυστρία και το Βέλγιο η αύξηση ήταν μόλις +1%.

Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε μια χρόνια παθογένεια. Η παραοικονομία δεν είναι μόνο αριθμοί – είναι καθρέφτης δυσλειτουργιών στη φορολογική κουλτούρα, στους μηχανισμούς ελέγχου και στην εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Αν η χώρα θέλει πραγματικά να αυξήσει τα έσοδά της, να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή και να αποκαταστήσει την ισονομία, η καταπολέμηση της παραοικονομίας πρέπει να γίνει πρώτη εθνική προτεραιότητα.

|

Χώρα	Παραοικονομία (%)	Μεταβολή 1999–2020 (%)
Ελλάδα	36%	+4%
Ιταλία	31%	+1%
Ισπανία	24%	+7%
Πορτογαλία	24%	+4%
Λιθουανία	20%	+3%
Λετονία	20%	+7%
Βουλγαρία	20%	+6%
Γαλλία	14%	+2%
Γερμανία	13%	+1%
Κροατία	12%	+3%
Σλοβακία	12%	+5%
Ουγγαρία	11%	+4%
Φινλανδία	10%	+2%
Τσεχία	10%	+6%
Αυστρία	9%	+1%
Δανία	9%	+1%
Εσθονία	8%	+4%
Σλοβενία	7%	+2%
Σουηδία	6%	+3%
Βέλγιο	5%	+1%

Continue Reading

ΑΚΡΙΒΑ πληρώνουν οι Έλληνες για την αγορά αυτοκινήτου – Τι ισχύει με τους δασμούς και τους φόρους

 Η ανακοίνωση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ για επιβολή δασμών 25% σε όλα τα αυτοκίνητα που δεν κατασκευάζονται στις ΗΠΑ, προκάλεσε διεθνή αναταραχή και διεύρυνε ακόμη περισσότερο το ήδη φλεγόμενο μέτωπο του εμπορικού πολέμου που έχει ανοίξει μετά την επιστροφή του στον Λευκό Οίκο. Ήταν μια κίνηση αναμενόμενη από πολλούς, αλλά εξίσου εκρηκτική: οι ηγέτες χωρών όπως η Ιαπωνία, ο Καναδάς και η Βραζιλία αντέδρασαν άμεσα, προειδοποιώντας με ανταποδοτικά μέτρα και εμπορικές κυρώσεις.

Η κίνηση του Τραμπ βαφτίστηκε από τον ίδιο «πράξη εθνικής προστασίας της αμερικανικής βιομηχανίας». Όμως, η ουσία είναι μία: οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να φορολογούν ακριβά κάθε όχημα που περνά τα σύνορά τους, εάν δεν έχει κατασκευαστεί σε αμερικανικό έδαφος. Με έναν δασμό της τάξης του 25%, οι τιμές των ευρωπαϊκών, ιαπωνικών και κορεατικών αυτοκινήτων θα αυξηθούν κατακόρυφα για τον Αμερικανό καταναλωτή.

Για τον Έλληνα οδηγό, το 25% μοιάζει σχεδόν… λογικό

Στη χώρα μας, δεν χρειάζεται να υπάρξει εμπορικός πόλεμος για να πληρώσεις ακριβά ένα αυτοκίνητο. Ο δασμός υπάρχει ήδη. Κι ας μη λέγεται έτσι.

Γιατί κάθε Έλληνας που επιχειρεί να αγοράσει ΙΧ –καινούργιο ή μεταχειρισμένο– βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πλέγμα επιβαρύνσεων που δεν συναντάται εύκολα σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα: ΦΠΑ 24%, Ειδικό Τέλος Ταξινόμησης, Τέλη Κυκλοφορίας, φόρος πολυτελούς διαβίωσης, τεκμήρια διαβίωσης. Όλα μαζί σχηματίζουν ένα φορολογικό οικοδόμημα που καθιστά την απόκτηση και τη διατήρηση ενός ΙΧ δαπανηρή υπόθεση, ιδίως για οχήματα μεγαλύτερης αξίας.

Το τελικό κόστος ενός καινούργιου αυτοκινήτου μπορεί να είναι έως και 50% υψηλότερο από την καθαρή του αξία, ενώ σε περιπτώσεις πολυτελών μοντέλων άνω των 150.000 ευρώ, η συνολική επιβάρυνση ξεπερνά ακόμη και το 80%, λόγω των υψηλότατων συντελεστών του τέλους ταξινόμησης και του ΦΠΑ.

Η διαφορά είναι πολιτικά αλλά και ηθικά ενδιαφέρουσα. Ο Τραμπ δηλώνει πως χτυπά τα αυτοκίνητα που φτιάχνονται εκτός ΗΠΑ, προκειμένου να ενισχύσει την εθνική του παραγωγή. Στην Ελλάδα, το κράτος επιβαρύνει φορολογικά τον ίδιο του τον πολίτη, είτε αγοράζει γερμανικό, είτε ιαπωνικό, είτε γαλλικό όχημα – είτε ακόμα και ηλεκτρικό, το οποίο πλέον επιβαρύνεται αποκλειστικά με ΦΠΑ.

Βέβαια, στα μικρά και μεσαία αυτοκίνητα, η ελληνική αγορά εμφανίζει τιμές ανταγωνιστικές ή και φθηνότερες σε σύγκριση με άλλες χώρες της Ε.Ε. Αυτό οφείλεται στο ότι οι κατασκευαστές έχουν ρίξει σημαντικά το περιθώριο κέρδους τους στην Ελλάδα, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν υψηλό ποσοστό πωλήσεων και να βελτιώσουν τον ευρωπαϊκό τους μέσο όρο. Έτσι, μοντέλα όπως το Renault Clio, το Toyota Yaris ή το Citroën C3 πωλούνται στη χώρα μας σε ιδιαίτερα ελκυστικές τιμές – ενίοτε χαμηλότερες από τις τιμές των χωρών προέλευσης τους.

Η τιμωρητική λογική της «κατοχής» ΙΧ

Το πραγματικό πρόβλημα όμως εμφανίζεται όταν το ΙΧ περάσει στην κατοχή του αγοραστή. Εκεί αρχίζει η δεύτερη φάση της επιβάρυνσης: τέλη κυκλοφορίας, τεκμήρια διαβίωσης και φόρος πολυτελούς διαβίωσης για οχήματα άνω των 1.929 κυβικών. Αν και ο φόρος αυτός αφορά τον κυβισμό, είναι δευτερεύουσας σημασίας και αφορά κυρίως την κατοχή και όχι την αγορά.Αντιθέτως, οι μεγάλοι φόροι που καθιστούν την αγορά ΙΧ ακριβή – όπως το Τέλος Ταξινόμησης και ο ΦΠΑ – υπολογίζονται επί της αξίας του οχήματος και όχι με βάση τα κυβικά. Όσο πιο ακριβό το αυτοκίνητο, τόσο μεγαλύτερη η συνολική επιβάρυνση. Έτσι εξηγείται γιατί σε οχήματα υψηλής κατηγορίας, το τελικό κόστος μπορεί να ξεπεράσει κατά πολύ την καθαρή τιμή του αυτοκινήτου.

Ταυτόχρονα, η αγορά μεταχειρισμένων, παρότι τεράστια, υποφέρει από έλλειψη ποιοτικών επιλογών, ακριβά οχήματα και μεγάλη εισροή παλιών εισαγόμενων μοντέλων, πολλά εκ των οποίων είναι «πειραγμένα» ή υπερβολικά καταπονημένα. Οι όποιες ρυθμίσεις επιχειρούν να περιορίσουν τα σαπάκια, αλλά δεν έχουν ακόμα ξεκαθαρίσει πλήρως την εικόνα.

Μια επιβάρυνση που θεωρείται «κανονική»

Η είδηση από τις ΗΠΑ ίσως μάς υπενθυμίζει ότι αλλού το αυτοκίνητο προστατεύεται – ή τουλάχιστον δεν τιμωρείται. Ο δασμός του Τραμπ έχει πολιτικό στόχο: να ενισχύσει τις εγχώριες γραμμές παραγωγής. Στην Ελλάδα, όμως, δεν υπάρχει εγχώρια αυτοκινητοβιομηχανία – υπάρχει μόνο μια χρόνια φορολογική νοοτροπία, που βλέπει το ΙΧ ως τεκμήριο ενοχής.

Ο Τραμπ δασμολογεί τους ξένους για να ενισχύσει τους δικούς του. Εμείς, δεκαετίες τώρα, φορολογούμε τους δικούς μας – και τους κάνουμε να αισθάνονται σαν να διαπράττουν κάτι μεμπτό όταν αλλάζουν αυτοκίνητο.

Φαντάζεστε, όμως, ποια θα ήταν τα οφέλη για τη σημερινή κυβέρνηση αν καταργούσε τους «ελληνικούς δασμούς» και έφερνε φθηνό αυτοκίνητο στη χώρα; Αν εξαιρέσεις το δημοσιονομικό κόστος, το πολιτικό όφελος θα ήταν τεράστιο. Μια τέτοια κίνηση θα απευθυνόταν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, θα αναζωογονούσε την αγορά, θα ανανέωνε τον στόλο και, κυρίως, θα άλλαζε την ψυχολογία των πολιτών. Το αυτοκίνητο θα έπαυε να είναι φορολογικό βάρος και θα ξανάβρισκε τον ρόλο του ως μέσο μετακίνησης και καθημερινότητας.

Και, το σημαντικότερο: με μια πιο ήπια φορολογική πολιτική, το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να αυξήσει ραγδαία τα δημόσια έσοδα, καθώς η αύξηση των πωλήσεων θα υπερκάλυπτε τη μείωση των συντελεστών. Το σημερινό μοντέλο τιμωρίας μπλοκάρει την αγορά και κρατά την Ελλάδα ουραγό στην ανανέωση στόλου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μέσος όρος ηλικίας των ΙΧ στην Ελλάδα είναι 17,5 έτη, ο πιο γερασμένος στόλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Φρίξος Δρακοντίδης protothema.gr

Continue Reading

Δημογραφικό: «Χάνουμε μια πόλη γεννήσεις τον χρόνο» – Καμπανάκι διαρκείας για το δημογραφικό

 

Το δημογραφικό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για τις περισσότερες αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, της οποίας οι δημογραφικοί δείκτες είναι ιδιαίτερα δυσμενείς, επειδή για μεγάλο χρονικό διάστημα όχι μόνο δεν έχει συνειδητοποιηθεί ουσιαστικά η σοβαρότητά του, αλλά αντίθετα έχουν ευνοηθεί τάσεις που επιδείνωσαν το πρόβλημα, όπως τονίζεται.

Ο Καθηγητής του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας & Ανάπτυξης ΑΠΘ, Νίκος Καρανικόλας, μίλησε στο MEGA για το δημογραφικό, σημειώνοντας πως «είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα».

Όπως ανέφερε «όταν φτάνουμε στην ηπειρωτική Ελλάδα, βλέπουμε να χάνουν σε έναν χρόνο το 30% του πληθυσμού τους, και να ερημώνουν. Εδώ «χτυπάνε καμπανάκια»» σημείωσε και πρόσθεσε: «Και ο δήμος Αθηναίων έχει μείωση βέβαια όμως μετακινούνται στα προάστια. Θα υπάρξει όμως ραγδαία μείωση του πληθυσμού».

Οι 19 δήμοι με την μεγαλύτερη μείωση πληθυσμού

Στο γράφημα που ακολουθεί καταγράφονται οι 19 δήμοι με την μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση πληθυσμού:

 

«Οι δείκτες δημογραφίας δείχνουν ότι χειροτερεύει η κατάσταση. Στην Ελλάδα από το 1940 και μετά μπορούμε να πούμε ότι έχουμε αστικοποίηση, μετανάστευση, είχαμε υψηλή γεννητικότητα και υπήρχε αυτή η ήπια αύξηση. Τώρα έχουμε τεράστια υπογεννητικότητα. Είμαστε δεύτεροι στην Ευρώπη, από τις πρώτες χώρες στον κόσμο. Ενώ πρέπει να «γεννάμε» 2,3 παιδιά ανά γυναίκα, «γεννάμε» 1,3», σημείωσε ο κ. Καρανικόλας.

Στο γράφημα που ακολουθεί καταγράφεται η εξέλιξη του πληθυσμού στην Ελλάδα ιστορικά.

Δείκτης ολικής γονιμότητας στην Ελλάδα

«Ένας λόγος είναι το οικονομικό, περάσαμε από την παραδοσιακή οικογένεια, στην αστική και τώρα έχουμε μία μεταμοντέρνα οικογένεια. Αλλάζει το ίδιο το μοντέλο της οικογένειας. Η σύγχρονη οικογένειά έχει μία σύνθεση των «εγώ» και είναι έντονο το στοιχείο της διαπραγμάτευσης», συμπλήρωσε.

Δημογραφικό: «Χάνουμε μια πόλη γεννήσεις τον χρόνο»

Τα τελευταία χρόνια σύμφωνα με τα γραφήματα και τα στοιχεία, έχουμε 50.000 περισσότερους θανάτους σε σχέση με τις γεννήσεις.

Σύμφωνα με τον κ. Καρανικόλα, «Χάνουμε μία πόλη περίπου γεννήσεις τον χρόνο. Το σκανδιναβικό μοντέλο μπορεί να αυξήσει τις γεννήσεις. Όταν βάζεις όμως οικονομικά κίνητρα, μπορεί κάτι να πετύχεις σε 2-3 χρόνια μάξιμουμ, αλλά όχι ολοκληρωτικά».

Στοιχεία φυσικής κίνησης πληθυσμού (2023)

 

Δημογραφικό και μετανάστες

«Για να κρατήσουμε τους πληθυσμούς είτε θα γεννήσουμε είτε θα εισάγουμε. Το τελευταίο διάστημα η εξερχόμενη μετανάστευση είναι λιγότερη από την εισερχόμενη. Έχουμε περίπου 120.000 εισερχόμενους μετανάστες συνολικά. Τα δημογραφικά μοντέλα ζητούν από την Ελλάδα να εντάξει μετανάστες εξειδικευμένους – δηλαδή για δουλειά», ανέφερε ο καθηγητής.

Εκτιμώμενος πληθυσμός (1/1/24) και μεταναστευτικές ροές (2023)

Τρομακτική πρόβλεψη για τον πληθυσμό στην Ελλάδα το 2100

Οι εκτιμήσεις για τον πληθυσμό στη χώρα μας το 2100 είναι τρομακτικές.

Ο πληθυσμός της Ελλάδας έως το 2100 (εκτίμηση)

Το πρόβλημα της υπογεννητικότητας της Ελλάδας αποτυπώνεται και στις προβλέψεις των Ηνωμένων Εθνών για τον πληθυσμό της χώρας μέχρι το 2100.

Σύμφωνα με τα γραφήματα του populationpyramid.net, τα οποία αντλούν πληροφορίες από επίσημες μελέτες -όπως εκείνες των Ηνωμένων Εθνών- ο πληθυσμός της Ελλάδας το 2100 θα είναι λίγο παραπάνω από 6.200.000.

Η ραγδαία πτώση έχει αρχίσει από τα μέσα της δεκαετίας του 2010, ενώ σήμερα ο πληθυσμός της Ελλάδας υπολογίζεται λίγο πάνω από τα 10.000.000.

Δημογραφικό: Η Ευρώπη γερνάει

Όλα αυτά την ώρα που ο δείκτης γεννήσεων στην Ευρώπη φτάνει σε νέα χαμηλά κάθε χρόνο.

Ενώ το 2022 για πρώτη φορά οι γεννήσεις στην ΕΕ έπεσαν κάτω από το όριο των τεσσάρων εκατομμυρίων (3,88 εκατομμύρια), το 2023 έκλεισε με πτώση 5,4% στις γεννήσεις σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, καταγράφοντας έτσι ένα ιστορικό χαμηλό μόλις 3,67 εκατομμυρίων μωρών.

Αυτή είναι η εικόνα που προκύπτει από την έκθεση της Eurostat 2023.  Το συνολικό ποσοστό  γονιμότητας στις  27 χώρες μέλη ήταν 1,38 γεννήσεις ανά γυναίκα. Ο αριθμός του 2023 είναι ο χαμηλότερος που έχει καταγραφεί στην ΕΕ από το 2004.

in.gr

Continue Reading